ovde - vera znanje mir

Rasizam počiva na pretpostavljenoj, a nedokazanoj prirodnoj nejednakosti ljudskih rasa, i u tom
pogledu je jedna od najreakcionarnijih, antidemokratskih ideologija u istoriji čovečanstva, uprkos
(neuspelim) pokušajima da se utemelji na načelima prirodnih nauka i da se opravda kulturnoistorijskom
misijom.
Rasističkim teorijama je zajednička tvrdnja da ljudske rase imaju nejednake intelektualne i
socijalne sposobnosti. Stoga su neke „inferiorne“ jer nisu sposobne da organizuju i održavaju
društveni i politički život na višem „kulturnom“ nivou. Ali pošto „inferiorne rase“ neće da
prihvate tu pretpostavljenu nesposobnost kao činjenicu, nastaje „rasna borba“ između njih i
„superiorne rase“. „Superiorna rasa“ je, po pravilu, bela rasa, predodređena da gospodari svetom
„obojenih“ rasa.
Teorije o „inferiornim“ i „superiornijoj“ rasi mogu se uvrstiti, i to kao najreakcionarniji deo, u
sklop teorija o elitama i masama, ukoliko „inferiorne rase“ odgovaraju masama, a „superiorna
rasa“ vladajućim elitama.
Uzroke rasizma valja tražiti, s jedne strane, u dubokim predrasudama, pre svega u verskom
fanatizmu, a u novije vreme i kao posledicu kolonijalnih osvajanja „egzotičnih“ oblasti sveta i u
imperijalističkim ratovima. Rasističe teorije su služile za ideološko opravdavanje osvajačke
politike, kao unošenje „civilizacije“ bilo praćeno najnečovečnijim i zbilja varvarskim postupcima
kolonizatora. U novije vreme nacifašistička reakcija je koristila teorije rasne borbe protiv
marksizma i njegovog učenja o klasnoj borbi i svetskoj revoluciji.
Postoje dve izrazite rasističke teorije: jedna o inferiornosti „obojenih“ rasa, a druga o
„inferiornosti“ Jevreja. Teorija o inferiornosti obojenih tvrdi, na primer, da crnci nisu u stanju da
prevaziđu primarnu plemensku (tribalnu) socijalnu strukturu. Stoga i ne mogu dosegnuti više
oblike državne organizacije, već se, u najboljem slučaju, mogu uzdići na visinu evropskih država
iz XVII i XVIII veka kada je vladao apsolutizam. Ovaj rasizam stoji u pozadini kolonijalnih i
imperijalističkih ratova, a njegove tragove, iako u prikrivenom obliku, nalazimo i danas u delima
nekih „političkih antropologa“. Tako bi „politička antropologija“ bila nauka o političkim oblicima
„nerazvijenih“, kao što bi „politička sociologija“ bila nauka o političkim oblicima „razvijenih“
društava.
S druge strane, antisemitizam, ili teorija o inferiornosti Jevreja, nastao je još u srednjem veku iz
verskog fanatizma koji je najpre okrivljavao Jevreje za Hristovu smrt. Zatim su verski razlozi bili
pomešani sa ekonomskim: crkva je u srednjem veku zabranjivala hrišćanima da se bave
bankarskim poslovima. Pošto su od društva bili odbačeni na njegove margine, da bi, u doba
uspona kapitalizma, kada su ekonomski razlozi postali jači od religioznih, ceo odijum za nedaće
izazvane kapitalističkim načinom proizvodnje bio prebačen na Jevreje.
Jedan od prvih rasističkih teoretičara bio je Španac Huan Gines de Sepuvelda (Juan Gines de
Sepuvelda), koji je 1550. godine opisivao „inferiornost i prirodnu perverziju američkih
urođenika“, tvrdeći da nisu racionalna bića i da se od Španaca razlikuju kao majmuni od čoveka.
Eksplozija kolonijalnog osvajanja Amerike išla je uporedo sa deportovanjem afričkih crnaca preko
Atlantika. Tom prilikom je, za vreme prevoza, prema nekim podacima koje navodi Diverže, umrlo
oko dvadeset pet miliona crnaca. Pa, ipak, kolonizatori se nisu ustručavali da upotrebe Bibliju za
opravdanje ropstva. Novi talas rasizma išao je uporedo sa drugim talasom kolonijalnog
podjarmljavanja i dostigao je kritičnu tačku na američkom i afričkom Jugu, gde su bele
kolonizatorske manjine sprovodile najsuroviju rasnu segregaciju čije kobne posledice nisu ni do
danas uklonjene.
Nebulozna teorija o arijevskoj rasi, koja je u nacističkoj političkoj praksi izazvala toliko gnusnih
zločina, nastala je, reklo bi se, na naivan način.
Godine 1788. jedan lingvist, po imenu Vilijem Džons (William Jones), proučavajući sanskrit, bio
je iznenađen njegovom sličnošću sa grčkim, latinskim, nemačkim i keltskim jezikom. On je tom
prilikom zaključio da su svi jezici poreklom iz jednog koji nam je ostao nepoznat. Godine 1813.
ovaj jezik je Tomas Jung (Thomas Zoung) nazvao „indoevropskim“ jezikom, a već 1861. godine