ovde - vera znanje mir

Psihoanalitička teorija ubedljivo je objasnila rasističku teoriju i eksploziju mržnje i agresivnosti
koju ona izaziva strahom od drugih uopšte, strahom od onoga koji se razlikuje bojom kože ili
izgledom, strahom od „stranaca“ ili „tuđina“. Svoju masovnu osnovu nacifašizam je našao, kao i
sve „stranke reda“ u istoriji, u redovima autoritarnih slabića, ličnosti koje nisu uspele da stvore
vlastito Ja, ličnosti bez identiteta koje se uvek oslanjaju na one političke vođe koji im obećavaju
„red“ i „sigurnost“.
Rasizam se može naći u „donjim“ slojevima svesti svakog onog pojedinca koji spoljašnji svet,
različit od njegovog načina života i ponašanja, doživljava kao poremećaj ravnoteže ili udar
sudbine. Zato u analizi rasizma (pa i šovinizma) ne treba zanemariti njihove psihološke elemente.
Nesumnjivo je da oni predstavljaju oblike kolektivne neuroze. Oraganizovanje omladine u
militarističkim ili polumilitarističkim odredima značilo je eksploatisanje agresivnih puslacija i
nekultivisanih nagona u političke svrhe. Rasistička propaganda uzimala je oblike hipnotičkog
rituala, a u masovnim procesijama okićenim partijskim simbolima organizovane su eksplozije
masovnog instinkta: mazohističkog podređivanja vođama i sadističkog nasilja prema „vekovnim
neprijateljima“.
Jedna od karakteristika rasističke doktrine sastoji se u projekciji svih vlasititih problema na
pogrešnog krivca, „žrtvenog jarca“. Tako su Jevreji, kao Jevreji, bili odgovorni za sve grehove u
istoriji klasnog, posebno buržoaskog društva – od Hristove smrti do kapitalističke eksploatacije.
Rasizam je slep za istorijsku činjenicu da svi Jevreji nisu bogati kapitalisti i da unutar pojedinih
ljudskih rasa postoje društveni sukobi koji izražavaju različiti klasni položaj u društvu. Zato se
rasizam može smatrati obrascem iracionalne političke ideologije, a pozivanje na prirodnu nauku,
ili upotreba prirodno-naučnog eksperimenta u rasističke svrhe, predstavlja dokaz ekstremnog
postvarenja ove ideologije.
Nauka o politici, Ljubomir Tadic, Beogradski izdavacko-graficki zavod 1996., drugo, dopunjeno
izdanje
Susretanje religija
Thursday, February 14th, 2008
“Mi imamo dovoljno religija da bismo se mrzeli, ali ne dovoljno da bismo voleli jedan drugoga.”
Svift
Zena katolik
Thursday, February 14th, 2008
Poslednji period, nosi najavu onoga što se (možda pretenciozno) naziva epohom žena.
Ne najavljujem ovde neki feministički pogled na stvari, ali deluje kao zanimljivo pitanje kako se
to uklapa u pravila ponašanja koje poštuje i prati Katolička crkva.
Naime, „katolički poredak“ ostvalja utisak izuzetno strogog. Sedište u Vatikanu, papskoj državi
(što bez obzira na to koliki realan uticaj ima, s obzirom na specifičan status, možemo reći da
predstavlja svojevrsan simbol moći), zatim hijerarhijski ustrojena organizacija, strog moral,
zabrane koje, pravoslavlje, kao takođe hrišćanska vera, ne poznaje… su neki od elemenata koji
daju sliku strogosti.
Sa druge strane, radi ilustrovanja stvari, ukazala bih na modernu literaturu. Da Viničjev kod, Den
Braun. Ne ulazeći u ocenu literarne vrednosti dela, stila pisanja i slično, moramo priznati da je ova
knjiga stekla izuzetno veliku popularnost, čak u toj meri da su stvari napisane u njoj shvaćene kao
dokazane istorijske činjenice, te je veliki broj ljudi čak u svojim „hodočašćima“ nastojao da prati
put opisan u samoj knjizi. Bilo da knjiga odgovara našem ličnom čitalačkom ukusu i bilo da se
radi o fikciji pisca ili stvarnim događajima, knjiga dosta tretira ideju o položaju žena, njihovoj
neravnopravnosti, i interesima crkve koji bi mogli biti iza takvog poretka stvari. Ovo sigurno da