Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

Następnej zimy Akarnańczyk Euarchos pragnąc wrócić do
Astakos nakłania Koryntyjczyków, Ŝeby wz'ęli czterdz'eści
okrętów i tysiąc pięciuset hoplitów i sprowadzili go do ojczyzny;
sam równieŜ za pieniądze zwerbował pewną liczbę najemników.
Dowodzili zaś Wojskiem Eufamidas, syn Arystonimosa,
Tymoksenos, syn Tymokratesa i Eumachos, syn Chryzysa.
Popłynęli więc i sprowadzili go z powrotem. Chcieli
takŜe zdobyć niektóre miejscowości na wybrzeŜu akarnańskim,
lecz skoro się to nie udało, powrócili do domu. Po drodze przybiwszy
do Kefallenii wylądowali w kraju Kranijczyków; oszukani
jednak przez nich podczas układów i niespodziewanie napadnięci
ponieśli straty w ludziach, z trudem załadowali się
na okręty i odpłynęli do domu.
Tej samej zimy Ateńczycy idąc za starą tradycją urządzili
publiczny pogrzeb pierwszych poległych w tej wojnie. Oto
w jaki sposób się to odbywa: na trzy dni przed pogrzebem wystawia
się w namiocie zwłoki poległych na widok publiczny
i kaŜdy przynosi swoim bliskim rozmaite dary; kiedy zaś nadejdzie
dzień pogrzebu, wiezie się na wozach trumny z drzewa cyprysowego,
po jednej dla kaŜdej fili *; znajdują się w nich kości
zmarłych podzielonych według fil. Na cześć zaginionych, których
zwłok nie dało się odszukać i wspólnie pochować, niesie
się puste i zasłoną okryte mary. W orszaku pogrzebowym ka-
Ŝdy moŜe brać udział, czy to obywatel, czy cudzoziemiec.
Kobiety, które mają krewnych wśród poległych, zawodzą
Ŝałośnie nad grobem. Kości składa się do grobowca wystawionego
przez państwo na najpiękniejszym przedmieściu ateńskim,
gdzie stale chowa się poległych na wojnie; wyjątek stanowili
polegli pod Maratonem, gdyŜ dzielność ich uznano za
szczególną i pogrzebano ich na polu bitwy. Kiedy zaś kości pochowają,
obywatel wyznaczony przez państwo, ogólnie powa-
Ŝany i o wielkim rozumie, wygłasza odpowiednią mowę pochwalną
ku czci poległych; potem wszyscy się rozchodzą. Tak
odbywają się uroczystości pogrzebowe w Atenach; zwyczaj ten
zachowywano przez cały czas wojny, ilekroć zachodziła potrzeba.
Do wygłoszenia mowy ku czci pierwszych poległych