Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

myśl, Ŝe idą walczyć z Lacedemończykami. Obecnie, lekcewa-
Ŝąc sobie przeciwników, z krzykiem rzucili się na nich raŜąc
kamieniami, strzałami z łuków, oszczepami i tym, co było pod
ręką. Skoro zaś podnieśli okrzyk bojowy towarzyszący natarciu,
strach ogarnął Lacedemończyków, nie przyzwyczajonych
do tego rodzaju walki; pył popiołu ze spalonego niedawno
lasu wznosił się ku górze i trudno było dojrzeć, co się dzieje
wśród masy strzał z łuków i kamieni miotanych przez chmarę
ludzi. Trudna stała się wówczas walka dla Lacedemończyków.
Hełmy pilśniowe nie stanowiły ochrony przed strzałami z łuku,
a oszczepy łamały się na tarczach i Lacedemończycy nie wiedzieli,
jak sobie poradzić. Przed sobą nie widzieli nic, a z powodu
wrzasku nieprzyjacielskiego, zagłuszającego wszystko,
nie słyszeli rozkazów własnych dowódców; niebezpieczeństwo
czyhało z kaŜdej strony i nie wiadomo było, jak się bronić,
Ŝeby się uratować.
W końcu, kiedy walcząc na małej przestrzeni wielu juŜ odniosło
rany, zwarłszy swe szeregi wycofali się do pobliskiego
fortu leŜącego na cyplu wyspy i połączyli się ze stojącym tam
posterunkiem. Lekkozbrojni widząc odwrót nieprzyjaciela nabrali
śmiałości i nacierali z jeszcze większym krzykiem, a którego
z cofających się Lacedemończyków dopadli — zabijali.
PrzewaŜnie jednak udało się Lacedemończykom schronić do
fortu i razem ze znajdującą się tam załogą obsadzić wszystkie
punkty, na które mógł być skierowany atak, i przygotować się
do obrony. Ateńczycy idący za nimi nie mogli ani ich obejść,
ani okrąŜyć ich pozycji z powodu trudności terenowych, lecz
nacierając od czoła starali się ich wyprzeć. Długo teŜ bardzo,
prawie przez cały dzień, walczyły obie strony, znuŜone walką,
pragnieniem i upałem: jedni chcieli zepchnąć przeciwnika ze
wzgórza, drudzy chcieli się utrzymać. Lacedemończycy mieli
zaś łatwiejsze warunki obrony, poniewaŜ nie groziło im oskrzydlenie.
Kiedy nie było widać końca walki, dowódca Messeńczyków
zbliŜywszy się do Kleona i Demostenesa oświadczył im, Ŝe na
próŜno się trudzą; jeśli jednak zdecydują się dać mu część