Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

nych: wydawało mu się, Ŝe wszędzie są jeszcze braki i Ŝe jeszcze
nie dość wyczerpujące dał wskazówki. Znów przyzywał po kolei
kaŜdego z trierarchów, wymieniając prócz jego nazwiska takŜe
nazwisko ojca i nazwę fili, z której pochodził; tych, którzy
czegoś świetnego dokonali, zaklinał, Ŝeby nie zdradzili swego
dobrego imienia, innych, których rodzice byli sławni, Ŝeby nie
przynieśli im wstydu. Przypominał ojczyznę, kraj największych
swobód, gdzie kaŜdy był panem swej woli; ponadto mówił wiele
rzeczy, jakie w krytycznych chwilach ludzie zwykle mówią
uwaŜając je za poŜyteczne w wypadkach ogólnego przeraŜenia
i nie zwracając uwagi na to, czy się to komu wyda staromodne:
mówił o kobietach, dzieciach i bogach ojczystych, liznąwszy
wreszcie, Ŝe powiedział wprawdzie nie wszystko, ale w kaŜdym
razie to co najwaŜniejsze, odszedł i poprowadził piechotę nad
morze. Ustawił ją w jak najbardziej rozwiniętym szyku, Ŝeby
w ten sposób jak najwięcej odwagi dodać wojsku na okrętach.
Strategowie zaś ateńscy, Demostenes, Menander i Eutydemos,
wsiadłszy na okręty, ruszyli ze swego miejsca postoju i popłynęli
ku wejściu do portu, chcąc się tamtędy przebić.
Lecz Syrakuzańczycy i ich sprzymierzeńcy wypłynęli im
naprzeciw w tej samej mniej więcej sile okrętów, co przedtem.
Część pilnowała wjazdu, inne ustawiły się w półkolu w pozostałej
części portu, by z wszystkich stron równocześnie dopaść
Ateńczyków. Flotę miała wspomagać piechota ustawiona na
lądzie w tych punktach, gdzie okręty mogłyby przybić do
brzegu. Dowodzili nią Sykanos i Agatarchos, jeden na jednym,
drugi na drugim skrzydle; środek zajmował Piten i Koryntyj
czycy. Ateńczycy zbliŜywszy się do zapory pokonali pierwszym
rozpędem stojące tam okręty i próbowali przerwać łańcuch;
wtedy jednak ze wszystkich stron ruszyli na nich Syrakuzańczycy
wraz z sprzymierzeńcami i bitwa, która pierwotnie toczyła
się przy zaporze, ogarnęła cały port. Była ona tak zaciekła, jak
Ŝadna z poprzednich. Marynarze obu stron wykazywali bowiem
ogromny zapał atakując od razu po otrzymaniu sygnału, a sternicy
współzawodniczyli ze sobą zawzięcie w umiejętnym kierowaniu
okrętami. śołnierze zaś, skoro tylko okręt o okręt ude-