Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

pięćdziesiąt okrętów. Okrętów elejskich było dziesięć, megaryjskich
dwanaście, leukadyjskich dziesięć, amprakiockich dwadzieścia
siedem, anaktoryjski jeden, korynckich dziewięćdziesiąt;
kaŜda grupa miała własnego stratega, nad Koryntyjczykami
zaś sprawował dowództwo Ksenoklejdes, syn Eutyklesa
wraz z czterema innymi. Kiedy zaś, płynąc od strony Leukady,
zbliŜyli się do lądu leŜącego naprzeciw Korkiry, zawinęli do
Chejmerion w ziemi tesprockiej. Jest to port, a nad nim,
w pewnej odległości od morza, w Eleatydzie naleŜącej do
Tesprotydy, leŜy miasto Efira. Obok tego miasta uchodzi do
morza Jezioro Acheronckie; rzeka Acheront płynąc bowiem
przez Tesprotydę rozlewa się w jezioro i nadaje mu od siebie
nazwę. Przepływa tam takŜe rzeka Tiamis, oddzielająca Tesprotydę
od Kestryny, między tymi rzekami wznosi się przylądek
Chejmerion. W tym więc punkcie lądu stałego przybijają Ko
ryntyjczycy i rozkładają się obozem.
Korkirejczycy zaś na wieść o zbliŜaniu się nieprzyjaciół obsadziwszy
załogą sto dwadzieścia okrętów, nad którymi dowództwo
sprawowali Mikiades, Ajzymides i Eurybatos, rozbili
obóz na jednej z wysp, zwanych Syboty. Zjawiło się równieŜ
dziesięć okrętów attyckich. Piechotę korkirejską i tysiąc
hoplitów dzakintyjskich, którzy przyszli Korkirze na pomoc,
ustawiono na przylądku Leukimne; równieŜ po stronie Ko~
ryntyjczyków, na lądzie stałym, stanęło wielu barbarzyńców,
gdyŜ tamtejsi mieszkańcy stale byli zaprzyjaźnieni z Koryntem.
Koryntyjczycy zaś, ukończywszy przygotowania i wziąwszy
Ŝywność na trzy dni, wypłynęli z Chejmerion nocą w celu stoczenia
bitwy morskiej. Z brzaskiem dnia ujrzeli na pełnym
morzu okręty korkirejskie płynące przeciw nim. Kiedy spostrzeŜono
się nawzajem, okręty stanęły w szyku bojowym:
attyckie na prawym skrzydle Korkirejczyków, dalej sami Korkirejczycy,
którzy podzielili swą flotę na trzy eskadry i oddali
komendę nad kaŜdą z nich osobnemu dowódcy. W ten sposób
ustawili się Korkirejczycy. U Koryntyjczyków zaś prawe skrzydło
zajmowały okręty megaryjskie i amprakiockie, środek wszyscy
inni sprzymierzeńcy po kolei, lewe zaś skrzydło — sami