Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

sami i Beoci mieli z tego dostarczyć po dwadzieścia pięć, Fokej
czycy i Lokrowie piętnaście, Koryntyjczycy piętnaście, Arkadyjczycy,
Pelleńczycy i Sykiończycy dziesięć, Megaryjczycy,
Trojdzeńczycy, Epidauryjczycy i Hermiończycy dziesięć.
Wszystko przygotowywali tak, by wiosną rozpocząć działania
wojenne.
TakŜe Ateńczycy, zgodnie z postanowieniem, wystarali się tej
zimy o drzewo i zabrali się do budowy okrętów; umocnili równieŜ
Sunion, Ŝeby okręty z Ŝywnością opływające przylądek
mogły do nich bezpiecznie docierać, opuścili fortyfikacje, które
zbudowali w Lakonii w czasie przeprawy na Sycylię, i w ogóle
ograniczyli wszystkie nadmierne wydatki, przede wszystkim zaś
pilnowali sprzymierzeńców, Ŝeby się przeciw nim nie zbuntowali.
W czasie gdy obie strony przygotowywały się do wojny, tak
jakby miała się ona dopiero zacząć, pierwsi Eubejczycy, zamierzając
oderwać się od Aten, tej jeszcze zimy wyprawili poselstwo
do Agisa. On zaś wysłuchawszy ich argumentów przyzwał
z Lacedemonu Melantosa i Alkamenesa, syna Stenelaidasa,
aby wysłać ich w charakterze dowódców na Eubeę. Przybyli
oni wziąwszy ze sobą około trzystu neodamodów, Agis zaś
przygotowywał dla nich przeprawę. Tymczasem zjawili się
Lesbijczycy, którzy równieŜ pragnęli oderwać się od Aten. Popierani
przez Beotów nakłonili Agisa do odłoŜenia wyprawy na
Eubeę. Zamiast niej Agis przygotował pomoc dla Lesbijczyków
i dał im jako harmostę* Alkamenesa, który właśnie miał płynąć
na Eubeę; dziesięć okrętów przyrzekli dać Beoci, a dziesięć Agis.
Państwo lacedemońskie nie brało w tych przygotowaniach
udziału, Agis bowiem, jak długo stał pod Dekeleją na czele
armii, był panem sytuacji i mógł, dokądkolwiek zechciał, wysyłać
wojsko, zarządzać pobór i ściągać pieniądze. MoŜna więc
powiedzieć, Ŝe w owym okresie sprzymierzeńcy bardziej liczyli
się z Agisem niŜ z Lacedemończykami w Sparcie, gdyŜ ten, dysponując
znacznymi siłami, wszędzie od razu się zjawiał i budził
grozę. Agis popierał więc Lesbijczyków. Chioci zaś i Ery
trejczycy, którzy teŜ byli gotowi do buntu, nie zwrócili się