Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

się równieŜ z neutralnymi państwami, które jeszcze były od nich
niezawisłe. Lacedemończycy nie poprzestając na własnych okrętach
wezwali swych zwolenników w Italii i na Sycylii do budowy
nowych, przy czym kaŜde miasto, zaleŜnie od swej wielkości,
miało dostarczyć pewną ich ilość; cała flota miała w przyszłości
wynosić pięćset okrętów. Nakazano teŜ złoŜyć ustaloną
kwotę pienięŜną; zresztą sprzymierzeńcy mieli zachować spokój,
dopóki przygotowania nie zostaną ukończone, i mogli wpuścić
do portu Ateńczyków, jeśliby się pojawił jakiś pojedynczy
okręt. Ateńczycy zaś robili przegląd swych sprzymierzeńców
i wysyłali poselstwa zwłaszcza do państw leŜących wokół Peloponezu:
Korkiry, Kefallenii, Akarnanii i Dzakintos; zdawali
sobie sprawę, Ŝe jeśli pozyskają trwałą przyjaźń tych państw,
będą mogli z powodzeniem prowadzić wojnę z Peloponezem.
Nie były to błahe rzeczy. Obie strony przygotowywały się do
wojny z wielką energią, w czym nie ma nic dziwnego. Do kaŜdej
bowiem sprawy przystępuje się z początku z największym
zapałem; prócz tego było wówczas zarówno na Peloponezie jak
i w Atenach wielu młodych ludzi, którzy nie wiedząc, czym
jest wojna, byli pełni animuszu; równieŜ reszta Hellady była
podniecona i zainteresowana konfliktem dwóch głównych potęg.
Opowiadano sobie wtedy wiele przepowiedni i wielu wróŜbiarzy
głosiło róŜne wyrocznie, zarówno w państwach mających
wziąć udział w wojnie jak i we wszystkich innych. Ponadto
na krótko przed tymi wypadkami było trzęsienie ziemi
na Delos, fakt, który nie wydarzył się nigdy przedtem, jak daleko
sięga pamięć Hellenów; uwaŜano to za znak odnoszący
się do przyszłości. I wszelkie inne przypadkowe zdarzenia budziły
powszechne zainteresowanie. Ogólna sympatia była wyraźnie
po stronie Lacedemończyków, zwłaszcza dlatego, Ŝe uroczyście
zapowiedzieli oswobodzenie Hellady. Na równi z prywatnymi
ludźmi państwa starały się, jak tylko mogły, pomóc
Lacedemończykom; kaŜdemu zdawało się, Ŝe sprawa ucierpi
na tym, jeśli on sam nie weźmie w tym udziału. Tak wrogo
odnoszono się przewaŜnie do Ateńczyków; jedni pragnęli uwolnić
się spod ich panowania, inni bali się mu ulec.