Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

tracili czasu na holowanie uszkodzonych statków nieprzyjacielskich,
lecz przełamując szyki zwrócili się przeciw załodze, i tonie
po to, by ją brać do niewoli, lecz by zabijać. Nie wiedząc
o klęsce, jaką poniosło ich prawe skrzydło, zabijali w nieświadomości
takŜe swoich własnych przyjaciół. Wobec tego bowiem,
Ŝe obie strony miały wielką flotę i Ŝe zajmowały wielką przestrzeń
na morzu, niełatwo moŜna było w czasie starcia rozróŜnić
zwycięzców od zwycięŜonych. Ta bowiem bitwa morska,
o ile chodzi o liczbę okrętów biorących w niej udział, była największą
ze wszystkich, jakie kiedykolwiek przedtem Hellenowie
stoczyli. Koryntyjczycy zapędziwszy Korkirejczyków na ląd
zajęli się wrakami swych okrętów i poległymi. Większą ich część
udało się przewieźć do Sybot, gdzie przyszło im z pomocą lądowe
wojsko barbarzyńców; Syboty jest to pusta przystań w kraju
tesprockim. Następnie zebrali się powtórnie i ruszyli na Korkirejczyków.
I ci równieŜ wypłynęli przeciw nim z tymi okrętami,
które zdolne były jeszcze do Ŝeglugi, i z eskadrą attycką;
lękali się, Ŝeby Koryntyjczycy nie próbowali wylądować w ich
kraju. Było juŜ późno i Korkirejczycy zaśpiewali pean* jako
sygnał do ataku, gdy Koryntyjczycy zaczęli się nagle cofać na
widok nadpływających nowych dwudziestu okrętów ateńskich.
Okręty te dosłali jeszcze Ateńczycy zląkłszy się, aby — co się
w istocie stało — Korkirejczycy nie ponieśli klęski, a eskadra
dziesięciu okrętów wysłanych poprzednio nie okazała się zbyt
słabą pomocą.
Koryntyjczycy pierwsi dostrzegli te okręty i domyślili się,
Ŝe są to okręty ateńskie. Sądząc, Ŝe jest ich więcej, niŜ było
w rzeczywistości, cofali się; Korkirejczycy zaś nie widzieli okrętów,
gdyŜ nadpływały od strony dla nich mniej widocznej, i dziwili
się odwrotowi Koryntyjczyków; dopiero później niektórzy
z nich dostrzegli je i innych o tym powiadomili. Wtedy i oni
zaczęli się wycofywać, poniewaŜ juŜ się ściemniało, a Koryntyjczycy
wykonawszy odwrót przestali walczyć. W ten sposób
rozdzieliły się obie strony i bitwa morska zakończyła się z nastaniem
nocy. Flotylla dwudziestu okrętów, płynąca z Aten
pod dowództwem Glaukona, syna Leagrosa, i Andokidesa, syna