Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

W niewiele lat później zaszły opisane powyŜej wypadki z Korkirą
i Potidają oraz te, które wywołały obecną wojnę. Wszystko
zaś to, co zdziałali Hellenowie walcząc wzajemnie między sobą
i przeciw barbarzyńcom, miało miejsce w okresie mniej więcej
pięćdziesięcioletnim między odwrotem Kserksesa a początkiem
obecnej wojny. W okresie tym Ateńczycy umocnili swe panowanie
i sami doszli do wielkiej potęgi. Lacedemończycy nie
przeszkadzali im wcale albo niewiele i przez większą część tego
czasu zachowywali się biernie. Nigdy bowiem nie byli skorzy
do wypraw wojennych, chyba Ŝe ich do tego zmuszano,
a do pewnego stopnia hamowały ich takŜe wojny domowe. Dopiero
kiedy potęga ateńska wzrosła w sposób oczywisty i Ateńczycy
zaczęli zaczepiać ich sprzymierzeńców, uznali, Ŝe nie
moŜna dalej tego znosić. Postanowili więc z całą energią zabrać
się do rzeczy i — jeśli się tylko da — obalić potęgę ateńską na
drodze wojny. Lacedemończycy uznali więc, Ŝe pokój został
zerwany i Ŝe Ateńczycy dopuszczają się bezprawia. Wysłali poselstwo
do Delf * z zapytaniem, czy korzystniej będzie wojnę
prowadzić, czy nie. Bóg im podobno odpowiedział, Ŝe jeśli będą
prowadzić wojnę z całą energią, to odniosą zwycięstwo; oświadczył
równieŜ, Ŝe sam, czy to proszony, czy nie proszony, będzie
im pomagał.
Wezwali więc powtórnie sprzymierzeńców, by przeprowadzić
głosowanie w sprawie wojny. Po przybyciu posłów sprzymierzonych
zwołano zebranie, gdzie kaŜdy wyraŜał swój pogląd,
przewaŜnie oskarŜając Ateńczyków i opowiadając się za wojną.
Koryntyjczycy z obawy, Ŝeby Potidają nie padła, uprosili juŜ
wcześniej kaŜde państwo z osobna, Ŝeby głosowało za wojną,
sami zaś wystąpili na ostatku i przemówili w ten sposób:
»Sprzymierzeńcy, nie moŜemy juŜ obwiniać Lacedemończyków,
Ŝe sami nie zdecydowali się na wojnę, poniewaŜ właśnie
w tym celu nas tu zwołali. Jest bowiem obowiązkiem przodującego
państwa nie tylko dbać — jak inne — o własne interesy,
ale przede wszystkim starać się o wspólne dobro, poniewaŜ
takie państwo doznaje największej czci. Nikogo zaś, kto zetknął
się z Ateńczykami, nie trzeba pouczać, Ŝe naleŜy się mieć przed