Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

wciągnięte na ląd. Zdobycie Plemirion było pierwszym powaŜnym
ciosem, który dotknął armię ateńską. Od tej chwili zagroŜony
był dowóz Ŝywności, gdyŜ Syrakuzańczycy czatowali
w tych stronach i okręty ateńskie musiały się przebijać.
Wszystko to wywołało przeraŜenie i upadek ducha w wojsku
ateńskim.
Po tych wypadkach Syrakuzańczycy wysyłają dwanaście
okrętów pod dowództwem Syrakuzańczyka Agatarchosa. Jeden
z nich popłynął na Peloponez wioząc posłów, którzy mieli z jednej
strony przedstawić pomyślny rozwój wypadków w Syrakuzach,
a z drugiej zachęcić tamtych do jeszcze energiczniejszego
prowadzenia wojny w Grecji. Jedenaście pozostałych okrętów
na wieść o nadpływających z wielkim ładunkiem statkach ateńskich
popłynęło ku Italii. Syrakuzańczycy dopadłszy tych statków
wiele z nich zniszczyli; spalili równieŜ w ziemi kaulońskiej
składy drzewa, przeznaczonego dla Ateńczyków na budowę
okrętów. Następnie udali się do Lokroj. Kiedy stali na kotwicy,
zawinął tam jeden z transportowców z Peloponezu wiozący tespijskich
hoplitów. Wziąwszy ich na pokład, popłynęli Syrakuzańczycy
do domu. Ateńczycy wypatrzywszy ich uderzają na
nich niedaleko Megary w sile dwudziestu okrętów i biorą do
niewoli jeden statek z całą załogą; pozostałych nie udało się zabrać,
gdyŜ umknęły do Syrakuz. TakŜe w porcie rozgorzała
walka koło palisady, którą Syrakuzańczycy, wbiwszy pale do
morza, zbudowali przed dawnymi schronami okrętowymi;
chcieli w ten sposób zabezpieczyć swe okręty przed atakami
ateńskimi. OtóŜ Ateńczycy doprowadzili do palisady wielki
okręt o nośności dziesięciu tysięcy talentów, zaopatrzony
w drewniane wieŜe i opancerzony, i zarzucając z mniejszych
łodzi liny na pale wyłamywali je albo nurkując — przerzynali.
Syrakuzańczycy razili ich ze schronów, a z okrętu odpowiadali
im Ateńczycy. W końcu Ateńczykom udało się znaczną część
pali usunąć. Największe trudności nastręczała podwodna palisada:
były tam mianowicie pale, które nie wystawały ponad
powierzchnię wody, tak Ŝe trudno było podpłynąć, nie widząc
ich bowiem, moŜna było najechać na nie okrętem jak na rafę.