Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

wycofała się spod murów. Nazajutrz Syrakuzańczycy, nie ujawniając
swych zamiarów, zachowywali spokój. Nikias, który wobec
wątpliwego wyniku bitwy morskiej oczekiwał ze strony nieprzyjaciela
ponownego natarcia, kazał trierarchom naprawić
uszkodzone okręty. Zbudowawszy na morzu palisadę, która miała
stanowić osłonę dla okrętów i rodzaj zamkniętego portu, ustawił
przed nią transportowce. Stanęły one w odległości dwóch
pletrów jeden od drugiego, aby okręt znajdujący się w krytycznym
połoŜeniu mógł się bezpieczniej wycofać i znowu spokojnie
wypłynąć. Na tych przygotowaniach minął Ateńczykom
cały dzień aŜ do nocy.
Nazajutrz, nieco wcześniej niŜ dnia poprzedniego, Syrakuzańczycy
przeprowadzili taki sam atak na lądzie i morzu. Floty
stały naprzeciw siebie i, podobnie jak poprzednim razem, przez
większą część dnia próbowały swych sił. W końcu Koryntyjczyk
Aryston, syn Pirrychosa, najlepszy sternik floty syrakuzańskiej,
namówił dowódców, Ŝeby wysłali do miasta gońców
i kazali władzom miejskim jak najspieszniej przenieść targowisko
na wybrzeŜe. NaleŜało zmusić kupców do sprzedaŜy produktów
Ŝywnościowych na wybrzeŜu, aby marynarze, wysiadłszy
na ląd, mogli w pobliŜu swych okrętów szybko spoŜyć posiłek
i jeszcze tego samego dnia powtórnie zaatakować nie spodziewających
się niczego Ateńczyków.
Dowódcy floty posłuchali tej rady i wysłali gońca. Targowisko
przygotowano, a Syrakuzańczycy nagle zawrócili, popłynęli
ku miastu i wysiadłszy szybko na ląd spoŜywali tam posiłek.
Ateńczycy przekonani, Ŝe Syrakuzańczycy uznali się za pobitych
i wycofali do miasta, spokojnie wyszli na ląd, gdzie zajęli się
róŜnymi sprawami i przygotowaniem posiłku. Sądzili, Ŝe tego
dnia nie dojdzie juŜ do bitwy morskiej. Tymczasem Syrakuzańczycy,
obsadziwszy okręty załogą, niespodziewanie nadpływają
po raz drugi. Wówczas Ateńczycy w ogromnym zamieszaniu —
przewaŜnie nie spoŜywszy nawet posiłku — bezładnie wsiedli
na okręty i z trudem tylko zdołali wypłynąć na spotkanie.
Przez pewien czas obie strony powstrzymywały się od natarcia
i obserwowały się nawzajem. W końcu Ateńczycy uznając, Ŝe