Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

dzącymi ze szczepu eolskiego; na wzgórzu leŜy obecnie wieś
Soligeja. Odległość od tego punktu wybrzeŜa, gdzie wylądowały
okręty, do Soligei wynosi dwanaście stadiów, do Koryntu sześćdziesiąt,
a do Istmu Korynckiego dwadzieścia. Koryntyjczycy,
dowiedziawszy się za pośrednictwem Argos o zbliŜaniu się wojska
ateńskiego, wyruszyli wszyscy na istm, z wyjątkiem tych,
którzy mieszkają po drugiej stronie międzymorza; nie brało teŜ
udziału pięciuset Koryntyjczyków stanowiących załogę w Am
prakii i Leukadzie. Cała zaś reszta, zdolna do noszenia broni,
czekała na lądowanie Ateńczyków. Kiedy zaś Ateńczycy mimo
to niepostrzeŜenie wylądowali w nocy, Koryntyjczycy, zaalarmowani
sygnałami świetlnymi, wyruszyli pospiesznie przeciwko
nim pozostawiwszy połowę swych sił w Kenchrei na wypadek,
gdyby Ateńczycy ruszyli w kierunku Krommion.
Jeden z wodzów, Battos — było bowiem dwóch wodzów
w tej bitwie — udał się z oddziałem wojska do nie umocnionej
wsi Soligei, Ŝeby pilnować jej przed ewentualnym atakiem,
drugi zaś, Likofron, z resztą oddziału starł się z Ateńczykami.
Na początku zaatakowali Koryntyjczycy prawe skrzydło Ateńczyków
zaraz po ich wylądowaniu naprzeciw Chersonezu, następnie
zaś takŜe pozostałe siły ateńskie. Rozpoczęła się zacięta
i w całości wręcz prowadzona bitwa. Prawe skrzydło Ateńczyków
i Karystyjczyków — ci bowiem stali na samym krańcu
prawego skrzydła — wytrzymało napór Koryntyjczyków i chociaŜ
z trudem, odparło ich jednak. Ci zaś wycofawszy się do
muru polnego i znalazłszy się na górze — cały bowiem teren
był górzysty — rzucali na przeciwników kamieniami. Zaśpiewawszy
pean natarli powtórnie: Ateńczycy stawili opór i znów
toczyła się bitwa wręcz. JednakŜe pewien oddział koryncki
przyszedł z pomocą własnemu lewemu skrzydłu; zmusiwszy
prawe skrzydło ateńskie do odwrotu ścigał je aŜ do wybrzeŜa
morskiego. Lecz przy okrętach Ateńczycy i Karystyjczycy
znów się zatrzymali i zwrócili przeciw Koryntyjczykom. Reszta
wojska zarówno ateńskiego jak korynckiego prowadziła bój bez
przerwy; najzawzięciej walczyło prawe skrzydło korynckie,
gdzie był sam Likofron, przeciw lewemu skrzydłu ateńskiemu;