Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

się będą zastanawiać, jak się przed nami bronić. Za groźniejszych
uwaŜamy takich jak wy niezawisłych wyspiarzy i wszystkich,
którzy niechętnie znoszą przymus naszego panowania. Ci
bowiem idąc za nieprzemyślanym popędem najłatwiej mogą
wtrącić zarówno siebie samych jak i nas w oczywiste niebezpieczeństwo.«
Melijczycy: »Zaiste, jeśli wy jesteście gotowi tak wiele ryzykować,
Ŝeby nie utracić waszego panowania, a wasi poddani
— aby się od niego uwolnić, to i dla nas byłoby wielką
hańbą i tchórzostwem nie walczyć za wszelką cenę w obronie
naszej wolności.«
Ateńczycy: »Wcale nie, jeŜeli tylko będziecie się kierowali
rozsądkiem: nie jest to bowiem współzawodnictwo w męstwie
między dwiema równymi sobie pod względem sil stronami. Nie
idzie tu o hańbę, lecz raczej o to, by zastanowić się nad ocaleniem
i nie stawiać oporu o wiele silniejszemu przeciwnikowi.«
Melijczycy: »Lecz wiemy przecieŜ, Ŝe wypadki wojenne przybierają
niekiedy inny obrót, niŜby to wynikało ze wzajemnego
stosunku sił. Dla nas natychmiastowe ustąpienie oznacza utratę
wszelkich szans, z czynnym zaś wystąpieniem związana jest
jeszcze pewna nadzieja ocalenia.«
Ateńczycy: »Oczywiście, nadzieja jest dla ludzi pociechą
w niebezpieczeństwie. Tych, którzy mają dostateczne zasoby,
nie przywodzi do zguby, choćby im nawet wyrządziła szkodę,
jednakŜe tym, którzy cały swój byt rzucają na szalę — nadzieja
bowiem z natury swej jest rozrzutna — odsłania swą nicość
dopiero wtedy, gdy upadną i kiedy spostrzegą, Ŝe nie ma juŜ
dla nich ratunku. Wy, którzy jesteście słabi i których los się
waŜy, starajcie się więc tego uniknąć. Nie upodabniajcie się
do ludzi, którzy mimo Ŝe mogą się jeszcze uratować w sposób
dla nich dostępny, to jednak znalazłszy się w cięŜkim połoŜeniu
i nie mając juŜ Ŝadnej uzasadnionej nadziei, odwołują się
do mętnych przeczuć, proroctw, wróŜbiarstwa i do innych tego
rodzaju zgubnych mamideł.«
Melijczycy: »I my równieŜ — wiecie o tym dobrze sami —
uwaŜamy za rzecz cięŜką podejmować walkę z tak nierównymi