Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

KSIĘGA CZWARTA
Następnego lata, w czasie gdy zboŜe się kłosi, dziesięć okrętów
syrakuzańskich i tyleŜ lokryjskich zajęło Messynę na Sycylii;
sprowadzili je tam sami Messyńczycy i Messyna oderwała
się od Ateńczyków. Uczynili to Syrakuzańczycy przede
wszystkim dlatego, Ŝe zdawali sobie sprawę z waŜności strategicznej
tego punktu, skąd moŜna było atakować Sycylię,
i z obawy, Ŝeby Ateńczycy nie zaatakowali ich kiedyś stamtąd
z większą siłą. Lokrowie zaś wzięli udział w tym przedsięwzięciu
z nienawiści do Region, pragnąc je otoczyć z obu stron nieprzyjaciółmi.
Równocześnie wpadli oni z całą siłą zbrojną do
kraju Regiończyków, Ŝeby ci nie mogli przyjść na pomoc Messynie;
namówili ich do tego emigranci z Region, którzy u nich
bawili. W Region bowiem od dłuŜszego czasu panowały walki
partyjne; dlatego teŜ miasto nie zdołało się oprzeć Lokrom, co
tym bardziej zachęcało tych ostatnich do ataku. Spustoszywszy
kraj wycofała się piechota lokryjska, flota zaś pilnowała Mes
syny; równieŜ inne okręty obsadzone załogą miały tam zawinąć
i dalszą wojnę stamtąd prowadzić.
Mniej więcej w tej samej porze, zanim jeszcze zboŜe zakwitło,
Peloponezyjczycy i ich sprzymierzeńcy wpadli pod wodzą
króla lacedemońskiego Agisa, syna Archidamosa, do Attyki
i rozłoŜywszy się obozem pustoszyli kraj. Ateńczycy wysłali na
Sycylię czterdzieści okrętów i dwóch pozostałych wodzów, Eury
medonta i Sofoklesa; trzeci z wodzów bowiem, Pitodor, juŜ