Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

KSIĘGA ÓSMA
Kiedy wieść o tym dotarła do Aten, nie wierzono na ogół
nawet Ŝołnierzom, którzy z tej klęski zdołali się uratować i podawali
dokładne wiadomości; nie wierzono, Ŝeby klęska mogła
być tak zupełna. Kiedy zaś poznano prawdę, gniew ludu zwrócił
się przeciw politykom, którzy doradzali wyprawę, tak jakby
jej sam lud nie uchwalił; oburzano się równieŜ na proroków
i wróŜbitów, i na tych wszystkich, którzy swoimi przepowiedniami
wzbudzili nadzieję zdobycia Sycylii. Wszystko bólem
przejmowało, a klęska wywoływała zgrozę i przeraŜenie największe.
Nie tylko bolały straty poszczególnych rodzin i całego
państwa pozbawionego wielu hoplitów, jazdy i młodzieŜy
w kwiecie wieku, której najbardziej brakowało, ale rozwiała się
takŜe nadzieja ocalenia, poniewaŜ nie widzieli odpowiedniej
ilości okrętów w dokach ani pieniędzy w skarbie, ani obsługi
na okrętach. Myśleli, Ŝe po tak świetnym zwycięstwie nieprzyjaciel
z Sycylii od razu ruszy z flotą na Pireus, Ŝe wrogowie
w Grecji, których siły były obecnie dwukrotnie większe, uderzą
energicznie na lądzie i na morzu, a sprzymierzeńcy podniosą
bunt i przejdą na stronę przeciwną. Mimo to, w miarę jak im
środki na to pozwolą, zdecydowali się nie poddawać, lecz postarawszy
się o drzewo i pieniądze przygotować flotę oraz roztoczyć
nadzór nad sprzymierzeńcami — przede wszystkim nad
Eubeą — ponadto zaś przedsięwziąć oszczędności w administracji
państwowej i wybrać jakąś władzę złoŜoną z ludzi starszych,