Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

pomagali Epidauryjczykom i Koryntyjczykom; Koryntyjczycy
zaś opanowali szczyty Geranei i razem ze sprzymierzeńcami
zeszli do kraju megaryjskiego. Liczyli oni na to, Ŝe Ateńczycy
nie będą mogli pomóc Megaryjczykom, wobec tego, Ŝe znaczne
siły ateńskie zajęte były na Ajginie i w Egipcie, a jeśliby nawet
przyszli z pomocą, to będą musieli opuścić Ajginę. Ateńczycy
jednak nie ruszyli swego wojska na Ajginie; najstarsze natomiast
i najmłodsze roczniki, które pozostały w Atenach, wyruszają
pod wodzą Mironidesa i przybywają do Megary. Po nie
rozstrzygniętej bitwie z Koryntyjczykami obie strony walczące
rozdzieliły się i ani jedna, ani druga nie uwaŜała się za zwycięŜoną.
Ateńczycy jednak — oni bowiem raczej byli górą —
po odejściu Koryntyjczyków postawili pomnik zwycięstwa. Koryntyjczycy,
łajani przez starców pozostałych w mieście, przygotowywali
się mniej więcej przez dwanaście dni, następnie
powrócili na miejsce bitwy i zaczęli równieŜ stawiać pomnik.
Wówczas Ateńczycy wypadłszy z Megary zabili tych, którzy
stawiali pomnik, a z pozostałymi stoczyli bój i zwycięŜyli.
Koryntyjczycy wycofywali się, lecz pewna ich część, naciskana
przez Ateńczyków, zmyliwszy drogę wpadła na jakiś grunt
prywatny, otoczony wielkim rowem, skąd nie było wyjścia.
Ateńczycy w lot zablokowali wejście hoplitami, ustawili dokoła
lekkozbrojnych i zatłukli kamieniami wszystkich, którzy byli
w środku. Był to wielki cios dla Koryntyjczyków. JednakŜe
główna część ich wojska powróciła do domu.
W tym samym czasie zaczęli Ateńczycy budować długie mury
ku morzu do Faleronu i Pireusu. Kiedy zaś Fokejczycy wyprawili
się przeciwko Dorydzie, będącej krajem macierzystym
Lacedemończyków, i przeciwko miastom Bojon, Kitynion
i Eryneos, i zajęli jedno z tych miasteczek, Lacedemończycy
pod wodzą Nikomedesa, syna Kleombrota, który sprawował dowództwo
w zastępstwie małoletniego króla Plejstoanaksa, syna
Pauzaniasa, wyruszyli na pomoc Dorom w sile tysiąca pięciuset
własnych hoplitów i dziesięciu tysięcy sprzymierzeńców. Zmusiwszy
Fokejczyków do kapitulacji i oddania miasta myśleli
o powrocie do domu. Nie było to łatwe. Jeśliby bowiem chcieli