Tukidydes - Wojna Peloponeska - Kultura Antyczna

z Attyki. Ze strachu więc przed Lacedemończykami mieszkał
w dornu, którego połowa znajdowała się w świętym obwodzie
Dzeusa; dopiero w dziewiętnaście lat później sprowadzili go Lacedemonczycy
wśród pląsów i ofiar z powrotem. Podobnie
święcono uroczystość wprowadzenia pierwszych królów przy
zakładaniu Sparty.
Plejstoanaks znuŜony tymi oszczerstwami sądził, Ŝe gdy
w czasie pokoju na państwo nie spadnie Ŝadna klęska i gdy
wydobędzie się z niewoli jeńców ze Sfakterii, to i jego wrogowie
zamilkną; biorąc wreszcie pod uwagę, iŜ w razie niepowodzeń
wojennych ludzie wybitni z konieczności są zawsze
naraŜeni na obmowy — Plejstoanaks gorąco pragnął pokoju.
Takie więc rozmowy toczyły się tej zimy. Gdy się juŜ miało
ku wiośnie, Lacedemonczycy, chcąc skłonić Ateńczykow do zawarcia
pokoju, robili jawne przygotowania i wydali miastom
rozkaz, aby się przygotowały do zakładania fortec na ziemi
attyckiej. Po wielu spotkaniach, które dały sposobność do wysunięcia
licznych wzajemnych pretensji, uzgodniono, Ŝe obie
strony zawrą pokój oddawszy sobie wzajemnie to, co zdobyły
podczas wojny, przy czym Ateńczycy zatrzymają Nizaję.
Kiedy bowiem Ateńczycy Ŝądali oddania Platej, Tebańczycy
oświadczyli, Ŝe nie zdobyli ich przemocą, lecz Ŝe Platejczycy
sami i bez Ŝadnego podstępu im się poddali; to samo utrzymywali
Ateńczycy w sprawie Nizai i dlatego przypadła ona
Ateńczykom. Wówczas Lacedemonczycy zwołali zgromadzenie
swych sprzymierzeńców, a kiedy wszyscy oddali głos za
pokojem z wyjątkiem Beotów, Koryntyjczyków, Elejczyków
i Megaryjczyków, którym nie podobały się te układy, zawierają
poniŜszy traktat pokojowy zaprzysięŜony przez obie
strony:
»Ateńczycy i Lacedemonczycy oraz sprzymierzeńcy obu
stron zawarli traktat pokojowy, zaprzysięŜony przez wszystkie
poszczególne państwa, treści następującej. Co się tyczy wspólnych
świątyń ogólnogreckich — to kaŜdemu bez obawy wolno
się tam udawać czy to drogą lądową, czy morską, składać ofiary,
radzić się wyroczni, brać udział w uroczystościach religij-