Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

tavolinën ku mund të jesh ulur me të jeton aq shumë situata të improvizuara,
saqë do t’ja kalonin pa frikë regjisë së një teatri postmodern. Reciton pjesë
teatrore, improvizon kujtimet e jetës së tij nëpëmjet një aktrimi brilant dhe
humori tepër fin. S’është çudi që historia e vërtetë e jetës së tij të nis kështu:
“Atëhere më dërguan në Bërxhitë. Më pas më lanë edhe pa punë. Buka m’u
mbarua. Kur kisha pak e ndaja me një maçok që mbaja në dhomë. Kur më
mbeti vetëm një copë, mendova “O maçoku, o unë” dhe e fsheha kafshatën
e fundit të bukës në xhep…”. Të qeshësh me vuajtjet, me fodullëkun e një
regjimi që të ka prerë krahët, që të ka vrarë shpirtin, e të duash prapë jetën,
ta sfidosh atë edhe kur të jesh afër të ’70- tave duke rrezatuar prapë energji,
gëzim, dashuri për artin, për njerëzit, është një dhunti më vete. E unë njeriu
kushdo qofsha para këtij artisti pësoj në vetvete një katarsis energjik.
Energjia është përsosur brenda tij.
Viktor Gjoka sapo ka ardhur në Tiranë dhe kërkon diçka ta ndryshojë: “Më
vjen keq që artistët i shoh si të çorganizuar”, thotë duke kujtuar dikë që
dikur shkëlqeu... “Unë nuk e kuptoj pse ndiqet një politikë e tillë.
Respektohen më tepër të huajt dhe unë për çudi shoh shumë nga gazetat
tona që flasin për ta me shumë superlativa, kurse artistët tanë që kanë dhënë
një kontribut shumë të madh harrohen. Sikur ka një lloj xhelozie këtu, një
lloj sfumimi”. Gjoka e nuhat menjëherë pavëmendjen absolute të qeverisë
ndaj artit. “Si e keni vuajtur ju vetë gjatë kohës që keni qenë në Shqipëri,
xhelozinë ose sfumimin?”, e pyes. “Unë e kam vuajtur shumë
indiferentizmin shtetëror. Kanë qenë kolegët, aktorë që më thoshin “sa
bukur e ke luajtur këtë gjë”, “sa bukur ke qëlluar në këtë rol” dhe me një sy
kritik të vëmendshëm tregojnë detajet e filozofisë sime të aktrimit. Po unë
vi këtu pas kaq vjetësh dhe shoh që rivihet “Karnavalet e Korçës” në skenë.
Po ky Viktor Gjoka që është akoma i gjallë dhe këta nuk po kujtohen për
asnjë gjë. Nuk më vjen se këta thonë “Eh, po punë e madhe se këtë do ta
harrojmë. E ç‘ishte ai hiç”. Por puna është se çështja e dashurisë për
kolegun, për aktorët duhet t’ju bjerë ndër mend edhe këtyre njerëzve, sepse
kultura e një populli qëndron mbi supet e këtyre njerëzve. Ah sa shpejt që
gjejnë këta politikanët mënyra të xhvasin, të ngrenë pallate, të zhvillojnë
biznese të mëdha, po për artistët pse nuk duan të ivenstojnë”, thotë Viktori i
nxehur.
Aktori i njohur Roland Trebicka, kur do të luante rolin e Nikollaqit tek
“Karnavalet e Korçës” si model brilant pati marrë parasysh Viktor Gjokën.
“Kujtoj se para 40 vjetėsh këtë rol e kanë luajtur aktorë të shkėlqyer, si një
nga aktorët më fantastik të komedisë, Viktor Gjoka”, ka thënë Trebicka.
Filmi për luftën dhe miqtë e preferuar
“Me Gjokën do të bëjmë një film që ka lidhje me luftën”, thotë operatori
Ilia Tërpini. Bëhet fjalë për një nga çastet historike që nuk dihet pse është
137