Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

* * *
Sot, pas çastit që ndërkalla brenda intimit të kësaj poemthe
marrëzinë për t’ja shpallur çastin haptazi faqe botës,
i pashë një thinjë të re kokës sime në pasqyrë.
Për vite e vite me rradhë, rrallë që e shihja në fletore,
më shfaqej si onde flokëfoshnje që të cyt në ledha.
Herë si një petale që shtriqet në shtrat të pëllëmbës
diku për tu nisur nën puhizë malli psherëtime.
E dukej më virtuoze se flora e edenit
dërguar mërgatave virtuale sikur t’ishte shtrëng teshtime.
Ishte mosha kur për gjah ndaluar skutave të poetikës
barisja errëtirës i tunduar në vetmi.
Dhe vetëm për vete, si felin rishtar.
Pastaj koha kur çasti poetik nuk gjuhej për veten, po për të tjerët.
Ja sërish papritur, bisht-përpjetë e njësh me tokën, si qeni gjahtar.
Koha kur e thjeshta e të madhërishmes quhet thjeshtër
dhe e mjera e madhështisë çiban molepsur mbahet mjeshtër.
E pra sot kjo fletë shkrim dore
më ngjan si floknajë fëmije e posaqethur.
Dhe fill prej këtij çasti
fanepset koka e bardhë e një beduini shkretie.
Që pasi ka gjerbur me okë eurekën e burimit
diku behur papritur
shpërthen emfazë symbyllur e gojëhapur
në orgjinë e stërkalave përgjatë fytit të zhurritur.
Pastaj i dehur me çastin
zë endet ndënë hënë për shkarpa zjarri.
Dhe bistakë shkurresh për t’ja shitur gamileve gërmuqe të karvanit
që ndjen se po avitet… prej zhaurimës së rimës atypari
Korrik 2007
188