Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Sigurisht mes shumë qyteteve, vizitova me mall edhe vendlindjen time,
Ishmin, ku me habi e me interes vura re se nuk kish ndryshuar një qime që
kur e lashë shtatëdhjetë vjet më parë. Them vizitova me interes po sa pashë
fëmijë, gjë që tregonte se jeta ziente. Pata rast të shihja një fukarallëk të
madh por edhe dëshirën për të ecur përpara dhe sidomos dëshirën e ethshme
për të rrojtur sa më mirë. Më ka lënë mbresa pritja që më bënë a thua se isha
kampion futbolli a një yll i këngës që shkonte me makinë përpara turmës
dhe ajo brohoriste emrin tim. Por më shumë me ka lënë mbresa kuvendimi
me pleqtë e katundit që u sollën me mua sikur të isha rritur mes tyre. E
ndjeja se isha një prej tyre. Në fletët e para të këtij libri e kam përshkruar
Ishmin si një zonë të rrallë e të magjishme. Këtë përshtypje pata edhe kur u
ktheva me barrën e viteve mbi supe. Sytë e plakut e vërtetojnë më së miri
atë pamje që mbaja mend që fëmijë. Nuk e gjeta më derën e madhe që të
shpinte në oborrin e shtëpisë sime, e cila ngrihej mbi kodrën më të lartë të
asaj zone. Pjesa tjetër kish mbetur po ajo. Aty ndodhesha dhe unë, si një
zotëri që ka njohur frikën, lumturinë, makthin dhe bindjet e veta. Dhe duke
sjellë në mendje një baladë të vjetër amerikane, kam mundur të ndjej brenda
vetës një të vërtetë të pakundërshtueshme : ky dhé është imi, ky kaltërosh
është qielli ynë, kjo jetë është imja.
Vuajtja që nxit gjeninë!
Tash vjen koha kur xhiruesi ynë i vyer, i ish Televizionit të Prishtinës,
Lulëzim Shasivari, me syrin magjik të kamerës së tij, merr sa me shumë e sa
më mirë piktura mbi pëlhurat e dimensioneve, teknikave dhe fazave e
«epokave» të ndryshme, të mjeshtrit Kodra. Punime këto që paraqesin
rrugën e piktorit tonë nëpër dallgët e rrymave, kubizmin, apstrakizmin,
futurizmin e të tjera.
Pavarësisht se në regjistrin tonë kemi arritur të shënojmë titujt e madje 23
veprave të tij, pa kronologji datash kur ato janë krijuar dhe kanë zbritur nga
kavaleta e maestros, duhet shpresuar se kamera e xhirimit bën punën e vet
fisnike duke shpalosur, nëse jo tërë «atllasin tematik» të piktorit tonë,
atëherë, së pakut një pjesë të mirë të tij. Sigurisht se edhe mbi pëlhurat e
këtyre pikturave gjenden veprat që shënojnë ashtu të quajturën «periudhë e
artë» të Kodrës por edhe bredhjet e tij, pas vijave e shprehjeve të reja,
gjithnjë duke i mbetur besnik dorëshkrimit të tij autentik dhe origjinal. I
gjithë ky thesar që rrjedh para vështrimit të teleshikuesit eventual të këtij
dokumentari modest, të realizuar brenda vetëm dy ditësh me vapë sahariane,
siç bënte në muajin korrik të vitit 1998 në Milano, është fryt i punës
shumëvjeçare dhe titanike të Ibrahim Kodrës. Është fryt i flijimit, i vetmisë
robinsoniade dhe e i «vuajtjes që nxitë gjeninë». «Ngjyrën time
përfaqësuese e quajtën të kaltërtën. E kaltërta në të gjitha variacionet është
deti magjik i vendlindjes» - thotë, ndër të tjera, ky krijues i madh shqiptar
448