Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

me kokë zyrave apo kafeneve të bukura të Tiranës, të mbushura plot me
zhelanë si ne, gjithë arna. Jemi bërë me gushë, por nuk u ngjajmë
pelikanëve. Kohët kanë ndryshuar. Madje më duket se është zhdukur, është
zhbirë për fare e gjithë raca jonë.
Dhe druaj se kjo është e vërtetë, shumë e vërtetë, pasi njërëz si ne, fëmijë si
ti, jo vetëm në jetë, por as nl libra nuk i gjen dot më. Shkrimtarët nuk
shkruajnë më për fëmijë dhe fëmijëri të këtilla, por edhe fëmijët, kam firkë
se nuk para i kanë më me qejf fëmijët prej letre si David Coperfield-i apo
ata çamarrokët çapaçulë që krijoi Çehovi apo Mistral. Komedianët dhe
kllounët nuk shkruajnë dhe nuk sajojnë më histori të thjeshta, që të bëjnë
për të qeshur vetiu.
E di. Shumë gjëra kanë ndryshuar edhe për mirë që nga koha kur ti ishe
njeri prej mishi, miku im. Por po të them edhe një të fundit... Shëëëët!
Futbolli nuk është më si ai i yni. Nuk luhet më vetëm në fusha dhe as vetëm
me top të vërtetë. Shëëëët! Edhe kallot, kallot, morthet dhe plagët, nuk na
bëhen më në gishtat e këmbës, por në dy gishtat e mëdhenj të duarve (ata që
ne i quanim shtypësi i morrave dikur, miku im). Po, po. Aty. Aty ku
punojnë e lëvrijnë gjithë gaz levat e PS2 (Play Station). Fëmijët që nuk
krijojnë dot arna i kanë ndryrë personazhet e tyre në ca akuariume që i
quajnë Screen Plasma, LCD 48 dhe prej aty i drejtojnë me gisht. Aty mund
t'u ndërrojnë fanellat, numrat, pozicionet, madje mund edhe t'i shesin. Janë
zotërit e tyre të rinj. Secili mund të ketë një Zidane, një Del Piero, një
Ronaldino, një Vale Rossi, një Pele, një Tyson, një Jonson dhe një
Schumacker personal në shtëpi. Me ta mund të bëjë ç’të dojë dhe jo si unë e
ti, që as Mir Him dhe as Xhi Ballgjin nuk u bëmë dot.
Ka edhe të tjera, plot. Por, nuk po harxhoj më as frymë se, sipas këtyre
modeleve, i bie që ti nuk paskërke qenë ndonjëherë fëmijë, more mik.
366