Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

AGIMIN QË NUK E PE
Nënës
Qielli mbeti bosh, hëna perëndoi,
Duke shtyrë me ngut jastikun e rrezeve.
Brenda kupës së natës yjet u përhumbën,
Kushedi në ç'pelerina engjëjsh vezullojnë në ar.
Çarqafi i bardhë i dritës u ngrit mbi male,
Çastet s'i kapim dot me turravrapin e zemrës,
Gjumi shtriu eshtrat e lodhura nëpër vite,
E ftohta e zbardhëllimit ngjethë lulet e mishrat.
Burbuqet e rrezeve çelin mbi lavën e agimit,
Fryma ngeli e varur mbi çengelin e shpresës,
Gurra e lotëve nis rrugën mbi kalLdrëmin e heshtjes,
Mbi syt' e tua, nënë, që për herë të parë rrinë mbyllur.
NË SELINË INTIME
Me dy sytë e zez që i sjell një ballë drenushe,
Ku ulet pa u ngritur hunda e drejtë,
Ngjat buzëve ku kuqlimi shkon tue u dejtë
Nëpër mollëzat e faqeve me një ngjyrë larushe
Ku derdhet përmbi supe e anë gushe
Mëndafshi i zi, si i korbave njëmijë pendë,
Shkëlqimi i syve e buzëqeshja endë
Për shpirtin hije e zemrën prushe.
Mandej tingëllon ai za për nën këtë qiell
Me një kumbim të thellë e një butësi dhimbjeje,
Që porsi rrezja në terr syun e kthjellë.
Kështu hyne, o Ildë, ti përgjithmonë në zemrën teme,
Me shtatin tand të lartë, të hajthët e të këndelltë,
Si një hyjneshë në selinë e saj intime.
TI VJEN
Ti vjen, unë buzëqesh
Dhe ëmbël të vështroj
314