Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Kurse nën tavan, duke kujisur
ventilatori na shpuplonte mushkëritë.
Lotë dhe hi mbi tavlla, ujë i zi.
E tek rrija me fytyrën nga muri
nisa të qeshja.
Dhe tregova lart me gisht dhe thashë:
„Mbaruan meremetimet! Mbaruan të gjitha meremetimet!
Dola në rrugë e kundrova qiellin:
Qielli ish si një kantier i braktisur ngutshëm nga ardhja e dimrit.
Poemë
O, të gjorët, të gjorët pijanecë
Si s’u thotë askush një fjalë të mirë!
Sidomos në të gdhirë kur enden duke u lëkundur pranë
muresh
E ndonjëherë bjenë më gjunjë e mbeten si ca gërma
Shkruar nga ndonjë shkollar i mangët.
Vetëm Zoti, në mirësinë e Tij të madhe, afron ndaj tyre një pijetore,
se për Zotin është e lehtë, si për një fëmijë
që shtyn me gisht një kuti shkrepsesh. E sapo
sosin në skaj të rrugës e pas qoshes
ku më parë s’kish asgjë, fap, si ndonjë lepur
u kërcen pijetorja përpara dhe ndal në vend.
Atëhere një dritëzë e përkorë iu shkëlqen sysh
dhe djersijnë rrufeshëm nga aq lumturi.
Gjer pasdite qyteti është i purpurt
Gjer pasdite tri herë bëhet vjeshtë, tri herë bëhet pranverë
Tri herë shkojnë e vijnë zogjtë shtegtarë nga viset e ngrohta
E ata flasin e flasin për jetën. Për jetën
Ashtu, në përgjithësi, gjer edhe pijanecët e rinj shprehen
me një përgjegjësi të ngrohtë
e nëse iu merret goja e iu trashet gjuha
s’ndodh për shkak të ideve tmerrisht të thella që kanë
por ngaqë të frymëzuar nga rinia
arrijnë të thonë gjëra vërtet prekëse.
Mirpo Zoti, në mirësinë e Tij të madhe, s’ndalet këtu.
66