Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

ndalesave të herahershme, kryente (më tepër se dy) mrekulli, të cilat ia
blatonte një gjembi nga kurora e Jezu Krishtit, gjemb që e mbante në një
kutizë të varur në qafë. Nuk e ndërpriste shërbesën as në Lazaretin 76 frëng,
ku gjatë dimrit, kur ngrihej nga gjumi gjithnjë e më i pakët, duhej të
shkundte akullin nga qepallat, që të mund të hapte sytë, ndonëse në këtë
botë gjithnjë e më pak gjëra nuk po e llahtarisnin syrin.
Dritësimet që shkaktoi në jetët e shumë njerëzve, të famshëm a krejt të
panjohur, po zhvarrosen dalëngadalë nga harresa. Mes të tjerash, thuhet se
lutjet e Monsinjorit dëbuan shterpësinë e perandoreshës japoneze dhe sollën
në jetë vijuesin e dinastisë. Ndërkaq, Monsinjori ble në Auberivë një
ndërtesë që pat qenë burg grash, e meremeton dhe hap Shtëpinë për
Vëllezërit dhe Motrat e Urdhërit Shën Gjoni i Auberivës. Shtëpia
shndërrohet në bashkësi me lejën e posaçme të Papës. Për shkak të një
sëmundjeje, Monsinjori tërhiqet në Villejuif. Në vend të tij, Kardinali
dërgon një grup priftërinjsh të rinj që ndërtojnë mbi truallin e përgatitur nën
kujdesin e Monsinjorit njërën nga kishat e para moderne të Parisit.
Monsinjori emërohet Rektor i Kishës së të Huajve në Paris.
Vjen një çast vegimtar në fatin e fisit Gjika. Nuk ishte hera e parë kur Zoti
ndërmerrte pastrimin e një gjaku me ndihmën e bojës. Pushteti i kahershëm
politik e shpirtëror i Gjikajve, njëheresh me zgjerimin e ferrit moral që
avitej, zhvendoset nga jeta në letër. Dy pinjollë të tjerë të fisit, princesha
Elena Gjika dhe princi Ion (Gjon) Gjika patën hapur nga një hulli
shkëlqimtare në Kujtesë. Mes lutjesh e mrekullish të fshehura që s’kanë
nevojë as për dëshmi e as për diploma, i treti, Monsinjori Vladimir Gjika,
heq dorë nga pjesa që i takon në pasurinë e fisit dhe i “dorëzohet” shkrimit.
Njihte me rrënjë rumanishten, italishten, latinishten, greqishten, mirpo
perlat e shpirtit të vet i dhuroi në frëngjisht. Sipas tij, frëngjishtja ishte e
vetmja që i siguronte saktësinë, ishte një gjuhë që shmangte çdo patetizëm
dhe e afronte lexuesin ndaj thelbeve. Shkroi i vetëdijshëm se çdo tekst nuk
është veçse i përkohshëm, pavarësisht nga gjuha në të cilën shkruhet, ngaqë
njerëzit, vdekatarët, ne që, përsa kohë kemi trup, jemi të ndarë nga Zoti
(Shën Pali), punojmë me copë, i kemi ende buzët me qumësht, dhe hëpërhë
mjafton vetëm të përgatitemi, me ndihmën e gjuhëve të ndryshme, për
Gjuhën e Dritës. Gjuhët e tanishme, qofshin të qarkullimit ndërkombëtar
apo kombëtar, mbeten copëzat e një poeme, të themi, e cila frymëzohet nga
një realitet i pakapshëm, i epërm, të cilin njeriu modern nuk e pushton dot
dhe, ngaqë nuk e pushton dot, priret ta shohë si të sajuar. “Si lum ju rumunët
që keni Monsinjor Gjikën”, pat thënë një botues francez pas leximit të
aforizmave të Monsinjorit. Kurse esteti i shquar Tudor Vianu e ka cilësuar
76 Lazaret – spital ku mjekohen, ose ngushëllohen shpirtërisht ata që vuajnë nga
sëmundje ngjitëse e jo rrallë të pashërueshme.
275