Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

kujtime jo shumë të largëta, kur një tjetër Anë, e bukur si kukull, por jo
kukull, me një nishan mbi buzën e majtë, e donte aq shumë, e donte aq
shumë...
Mirëpo do të shkëputej nga kujtimet sepse trami do të shkundej, maja do t'i
ngrihej përpjetë, ai do të mbështetej në ndenjësen e tij dhe do të shikonte me
habi se të tjerët, domethënë kukullat, nuk do ta ndienin ndryshimin.
Ç'bëhet?, pyeti veten. Pa nga dritarja. Gjithë ajo makinë e rëndë, që duhej të
ecte mbi shina, tani ishte ngritur në ajër, po fluturonte, po çante retë dhe
poshtë, poshtë tij, qyteti i madh po bëhej i vogël si vizatimet e fëmijëve. U
ndie i lumtur, po fluturonte mes kukullave, si një fëmijë i përkëdhelur që e
veshin dhe e lënë të argëtohet me gjërat më të bukura.
Trami e la qytetin e madh, u ngrit sipër, mes reve dhe, pikërisht atëherë
Nameti do të shkonte përsëri te tramieri ta pyeste ku ndodheshin e ku do të
shkonin.
-Bëjmë një vërtitje mbi Ballkan e pastaj mbi gjithë Botën. Sonte toka dhe
qielli janë tonat,- do t'i thoshte ai.
-Por...,- do të përtypej Nameti,- ky nuk është aeroplan, po tram.
-A nuk të thashë se sonte të gjithë jemi lodra? Ik më mirë shiko nga dritarja.
E gjithë bota është nën këmbët e tua. Retë kërcejnë si ketra, yjet vallëzojnë,
njerëzit atje poshtë vrasin e vriten, vjedhin e vidhen, por që këtej nuk
duken...
-Kam një lutje,- i tha Nameti pasi u mendua pak.
-Thuaje,- u përgjigj tramieri.
-Kur të jemi mbi Adriatik, aty ku është një ishull i vogël me emër guri, a
mund të fluturojmë pak ulët?
-Tani është errët dhe nuk do të shohësh gjë,- do të thoshte tramieri.
-Mund të ulemi sa për pak? Sa të përshëndes nënën e babanë? Sa t'i hedh
një lule Violetës e Lilës? Dua t'i puth pak ballin e ftohtë Anës. Të lutem!
-Anën e ke këtu,- tha tramieri me zërin e ftohtë si të kurdisur,- sonte Ana do
të jetë gjithë natën me ty.
U rrënqeth. Ajo që ngjante me Anën, qenkësh Ana e vërtetë.
Filloi një stuhi e çmendur dhe tramieri nuk e ndali dot tramin fluturues atje
ku desh Nameti. U ndie i brengosur. Kukullat vallëzonin, këndonin, kurse
Ana merrej me disa fëmijë të vegjël e herë pas here i hidhte vështrime
përvëluese si dikur.
U dëgjua një zë që lajmëronte uljen. Fluturimi kishte mbaruar. Doli edhe ai
duke ndierë pas shpinës një dihatje që e njihte aq mirë. Ngjitur me të ishte
Ana me dy fëmijë kukulla në duar. Njeri prej tyre ishte i zeshkët. Filluan të
këndojnë fëmija me Anën: "Nuk na tremb breshëri, nuk na tremb as shiu,
jemi racë e fortë, racë arixhiu!".
-Ana,- klithi Nameti.
Ajo iku duke i ngulur përsëri vështrimin përvëlues dhe atij do t'i duhej të
ndiqte pas turmën e atyre kukullave tek hynin brenda një salle stërmadhe. I
368