Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

E dimë se bota me Tjetrin është ligësi, urrejtje, luftë, por nuk e dimë se çdo
të ishte bota pa tjetrin. Për këtë na ndihmon miti i gjenezës tek egjiptianët
dhe perëndia e tyre Ra.
Përreth janë ujrat e fjetura të Kaosit dhe kurrgjë tjetër. Ra-së i duhet të
imagjinojë një qënie tjetër, por bota është e varfër me modele, ose më sak
është fare e virgjër sojesh. Atgrimë Ra bën një orvatje sforcuese, imagjinon
vetveten në formën e një hijeje të errët, e cila i rrotullohet përreth, i vjen
vërdallë, e përkëdhel në ije, i merr fallusin e tendosur dhe pikat e spermës ia
shpraz në gojë. Kur të vijë koha, së bashku me pështymën, ajo do të nxjerrë
nga goja fëmijët Tefnut dhe Shu. Por ne kemi gjasën të sendërgjojmë edhe
diçka tjetër: pikërisht hijen e zezë të trupit të vet, që aty zgjatet dhe aty
shkurtohet, Ra mund të priste me gërshërë dhe ta mbillte me kalema brenda
vetvetes për t’ u shumuar. Por me sa duket s’ ishin ngjizur akoma pemët për
ta huazuar këtë arketip shumimi.
Është interesante të vërehet se Ra është mashkull, ose më së shumti një
perëndi deledashe, dhe se organi pllenues është goja, e cila ruan rolin e
seksit horizontal. Ato pika të pakta sperme do të jenë zanafilla e përrenjve
dhe e lumenjve njerëzorë të mëvonshëm. Por këtu jemi të prirur të
kundrojmë vetëm atë ndjenjë hutimi e çorentimi që i shkakton Perëndisë
mungesa e tjetrit, të huajit.
3.
Në një shtrirje kohore prej mijra e mijra vjetësh, mbi ngastrat folklorike për
të huajin, nomadin, është formuar një shtresë e trashë lymi poshtërues, sepse
nga ca qyngje të vjetra janë shkarkuar bërsi urrejtjesh, ujra të zeza racizmi.
Jabanxhi, beduin, muhaxhir, arixhi, refugjat, katundar, cigan, kokëpalarë,
çifut,... janë vetëm disa nga currilat pezhorative që vazhdojnë të derdhin
llum në fushën e leksikut.
Ndërkaq duhet thënë sheshazi: ardhacaku, për shkak të rrezikimit të qenies,
mobilizon të gjitha forcat e nënvetëdijes së tij dhe ka një syçelësi të
pashoqe. Ai ka forcën gjalluese të barërave të egra, forcën e tyre egërshane,
vrullin dhe ardhangien e tyre, si dhe parfumin e fortë cuknisës të malit.
Teksa vendaliu ka krijuar jetën e qetë rutinore, me tarbietet patriarkale,
kafenetë e pira mbasditeve plot llogje dhe klishe steriotipe të menduari,
ardhacaku është bash guri që bie “bëlldum” mes ujrave të fjetura të këtij
moçali.
Vendaliu është denbabadenasi: vini re skelitin e gjatë e kësaj fjale: halat e
saj janë kreshpëruese, krokodilore, të trohisura si brisk . Kemi parë me çfarë
përbuzje i trajton media dhe shtypi ata që kanë ardhur nga veriu dhe rrinë në
Bathore. Vetë fjala “bathë” të kujton perimen monokotiledone, si një fasule
435