Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Re araboberbere
I afërmi i mikut tonë të ngushtë kishte vrarë veten. Bomba kishte shpërthyer
në familjen e tyre. Vala e fundit kishte tronditour edhe rrethin tonë
shoqëror. Në orën njëmbëdhjetë ishte varrimi. E kishim lënë të takoheshim
një orë përpara në kafenenë e përhershme, për “kafenë e para varrimit”. Si
zakonisht unë shkova me vonesë.
“Sa ditë e sëmurë! ”, - thashë me vete sapo shkela në hyrjen e kafenesë. E
me të vërtetë, ashtu ishte: ditë korriku…zabollirë, re klandestine nga Lindja
e Mesme dhe Afrika Veri Lindore (kisha ndjekur shërbimin meteorologjik
në mëngjes), fshiheshin e përziheshin shumë lart mes njëra tjetrës; rrezet
depërtonin prej të çarave araboberbere, digjnin kokat e kalimtarëve e
tërhiqeshin.
U përshëndeta ftohtë me miqtë. Dy prej tyre nuk më dhanë as më të voglin
ndryshim. Njëri fliste gjithë kohës, tjetri nuk fliste fare (si gjithmonë). M’u
desh t’ia vija në dukje (si gjithmonë kur kisha rëndë veten) këtij që fliste
gjithmonë se duhej t’i linte rradhë tjerëve. I treti nuk duroi më e ia filloi të
lëshonte batuta pa doganë. Dallohej se vala e bombës e kishte gjetur të
papërgatitur. Ndërkohë më kishte ardhur kafeja e shkurtër që kamarieri ma
sillte sapo ulesha në tavolinë. Shquaja njollat e errëta që notonin në
sipërfaqe të kafesë, m’u kujtua ndotja e Gjirit Persik. Në xhamllekun e
lokalit, në krahun e djathtë, pasqyroheshin bezdisshëm retë ngjyrë alumini
të pisët. Përtej xhamave, dalloje spirale pluhuri me letra e qese rrugaçe që
ushqeheshin verbërisht nga një erë që kishte ngatërruar stinë.
E rrufita menjëherë kafenë. Miku i tretë vazhdonte të lëshonte batuta, i pari
vazhdonte të fliste çfarë t’i kujtohej sapo dallonte një presje, pikë a
pikëçuditëse në mes shprehjeve të tjetrit, i dyti vazhdonte të heshtte
errësisht, jo më kot i kishim ngjitur nja dymbëdhjetë nofka! Unë përpiqesha
pakëz të luaja rolin e moderatorit serioz, por ishte e kotë. Pak minuta dhe e
gjetëm veten duke qeshur si të marrët prej batutave të të tretit, i cili qeshte e
hakërrehej më tepër se të gjithë. Dita paksa e lagësht e me qiell të turbullt,
më kishte rënduar frymëmarrjen e shpirtin, si duket kisha edhe ndonjë lloj
alergjie të fshehtë. Pija duhan si mushku, as të tjerët s’i linin gjë mangut
(kjo sa për ngushëllim). Re autoktone tymi që dilnin nga oxhaqet tona,
shenjonin të ardhmen e afërt, pastaj asgjesoheshin nga aspiratori.
Tashmë ishim bërë viktima të batutave të egzagjeruara të të tretit, i cili nuk
pushonte së treguari e së qeshuri duke u çirrur, ndërkohë që shqyheshim
gazit, lëshonim ndonjë fjalë sa për t’i hedhur zjarrit vajgurit (“vajgurit”,
fjalë që s’e kam dëgjuar që në njëmijë e nëntëqind e nëntëdhjetë e njëshin,
kur viheshim në rradhë për pesë litra.). I treti që nuk kishte pirë kurrë në
jetën e tij allkool apo drogë, qe dehur prej dhimbjes së fatalitetit, dhe po e
shkarkonte gjithë dufin (avujt e alkoolit të dhimbjes) mbi ne që trulloseshim
324