Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

ngaqë kish dush vajguri dhe kanoçe me grup për të parë italianin, si të
Demirit që fitonte gjithmonë bastet në lojën me qeleshe dhe me targa
makinash, Demirit me të cilin nuk duhet ziheshim se prindërit e tij, njëri
kasap e tjetra shitëse ushqimesh, na jepnin mish të grirë dhe kafe për festa.
Ândrra … Por pak prej tyre ndodhën dhe u kryen me të vërtetë.
2.
Sidoqoftë, ti ke qenë me fat, o miku im prej letre, që më vështron me gojën
hapur e me ato saçma plumbi drejt e në sy. Ti ishe vërtet me fat, se linde i
pari nga dy vëllezërit Leka dhe nuk veshe kurrë rroba të lëna nga ndonjë
vëlla më i madh, siç qe zakon atyre kohërave. Nuk veshe as bluza të ngrëna
në bërryle e të holluara në jakë, nuk veshe as pantallona me vrima në gjunjë
e të grira nga pas, nuk mbathe as këpucë me shoje të hequra a të rëgjuara që
donin gjysma sa herë që fillonin shirat.
Ne, fëmijët e rritur si Tom Sojeri, me çelës në qafë, lidhur pikërisht aty ku
sot djemtë e mi varin shenjën "Nike" apo “Tribal Age”, i kishim të dyja:
kishim ândrra edhe arna. Arnat, sidomos ato dyshet, arnat binjake, ildisur
me kujdes nga duart e nënave, sot mund të them se u ngjasonin plagëve
tona. Ato ishin gjithashtu dritaret përmes të cilave ne shihnim si na ikte
përduarsh e përkëmbësh fëmijëria. Ato ishin dylbitë prej rrecke prej nga ne
shikonim...ândrra.
Atëherë, në durrësakçen tonë, u thoshim ândrra pikërisht arnave,
mballomave në gjunjë e bërryle, ndërsa ândrrave u thoshim siç na i mësonin
në shkollë – ëndrra. Se ëndrrat ishin të lehta dhe ândrrat të rënda. Atëherë as
ti dhe as unë nuk e dinim, e as që e mernim me mend, se sa e rrezikshme qe
për një fëmijë të ngatërrontë andrrat me ëndrrat.
Sot mund edhe ta krijoj enkas për ty një katalog arnash, duke i ndarë ato në
arna bërrylash dhe arna gjunjësh, arna në formën e hartave të shteteve të
botës, arna në formë gjethesh, arna të qepura me nxitim e me fije jashtë,
arna të qepura me kamuflazh, me fije të padukshme nga brenda. Kishte arna
jeshile, arna bari dhe arna të kuqërremta, arna dheu. (Për arnat e barit hanim
dru, se nuk dilnin as me sapun e as me ilaç Milva, për arnat e kuqërremta
hanim të shara.) Të gjithë ç’ishim fëmijë, kishim arna dhe i fshihnim dhe
s’di pse i fshihnim dhe s’di nga cilët e fshihnim, kur të gjithë kishim arna.
Por pas atyre vrimave ngallmuara me pè, të arnuara, ândrronim, ëndërronim
edhe ne, aq sa mund të shihte e aq sa mund të dinte një fëmijë: Një palë blu
xhinse, një palë këpucë me taka futbolli e një bluzë “Adidas”, si ajo që
vishte Hans Myleri në revistë dhe një “bursë” të mirë liceu për në
“konservatorin” e Arteve në Tiranë. Kaq kërkonim atëherë ne fëmijët e asaj
kohe dhe nuk dinim asgjë më shumë se kaq. Kishim dëgjuar gjësend për
363