Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

"paspatin", siç e thërrasin në të folmen e hotelit, që i afrohet me këmbën e
çalë tek veshi e i rrëfen se si filanit i fluturoi gruaja dhe ia la në derë të dy
fëmijët e mitur dhe se si filanen e ndau burri se nuk dinte të gatuante
gjellërat e tij të preferuara, ia këput një të qeshure që gjëmon duke i thënë
"pëshpësit" ik se më "vdiqe" tani, fut, duke manovruar me mjeshtëri karron
e gjatë prej hekuri të ngjeshur të zi, në ashensorin e tretë, djathtas, pikërisht
atëherë, del nga porta e repartit "Omikron" Babi, përgjegjësi i kamarierëve,
duke përdredhur si gjithnjë atë zinxhirin e hollë e të gjatë që ua përcëllon të
pasmet kamariereve, sidomos atyre bukurosheve ose "kuklave", siç u thonë
në dialektin e hotelit, i bërë i kuq nga inati, mërmërit: "po të kapa..." dhe:
"Do të ta këpus kokën si pulë...",
-"Ej Vangjeloo.., e pe gjë atë macen"? -i bërtet gati në të mbyllur të portës
së ashensorit dhe Vangjeli me zërin e tij prej basi këput një: -"jo, as sot s'e
pashë gjëkundi, palaçon..." -dhe sërish gjëmon po ajo e qeshur, që pasohet
po nga një mori të qeshurash kamarierësh, pjatalarësish, pastruesish,
barmanësh, përgjegjësish e lloj lloj punonjësish që këngëzonin korridorin e
hotelit stërmadh.
Vangjeli, pasi del nga ashensori, duke manovruar si pehlivan karrocën
hedhurinangrënëse që e ka turirin të gjatë si feçkë elefanti, për të mos ta
përplasur pas ndonjë muri apo këmbe, si çdo ditë mërmërit me zë të lartë
një nga ato këngët e tij të preferuara, pasi i thotë Maries, që shërben në
repartin e njerëzve me rëndësi, apo V.I.P.-ëve siç shkruhet në atë tabelën me
dritë të kuqe, se sot është bërë si "Perëndeshë", pasi hap derën e rëndë të
hapësirës ku depozitohen hedhurinat, apo siç shqiptohet në gjuhën e hotelit
"Ramb-ës", pasi shkarkon ata koshat e mëdhenj e të rëndë me mbeturina, që
ta bëjnë mesin të ulërijë, pasi i thotë maces, -dil tani se na i morën të keqen
edhe sot, pasi e ndjek me nxitim dhe i bërtet, -ik, ik, se do vijë ndonjë dhe
na del boja pastaj, vështron i kënaqur, me sytë që i ndrijnë nga hareja, se si
macja, si mace që është, kacaviret sa të hapësh e të mbyllësh sytë nëpër ca
vrima e të futura, nëpër ca tuba e xhepe, nëpër ca shkallë e "fotagogo-ra"
dhe me peripecira e sakrifica, më në fund ia del të mbrijë në katin sipëror,
pasi kalon duke u tundur e shkundur si zonjë e rëndë hapësirën a pamasë të
tarracës, ulet pikërisht aty ku është zhezlongu luksoz veshur me lulka e
shiltera ngjyra ngjyra, aty ka kohë të shijoj diellin, të ëndërrojë kohën e artë,
kur bridhte si vagabonde rrugëve për të jetuar, kur u jepej maçokërve që me
vështrimin e parë, kur plaka e shtëpisë së bardhë me tjegulla të kalbura e
bënte bijë në shpirt dhe e jargaviste çdo minutë me dashurinë e saj të
çuditshme, kur hante dhe pinte ç'të gjente dhe koha për dashuri i mjaftonte e
i tepronte.
332