Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

ka dëgjuar thirrjen e Zotit, – do t’ia zëvendësojë të atin jetimit me një At
prej Dashurie që aq dhembshurisht bekon e mbron vejushat. Vladimir Gjika
shkon për studime në Tuluzë e më pas në Paris, ku do të ndjekë njëherazi
Fakultetin e Shkencave Politike, kurse mjekësie, botanike, arti, letërsie,
filozofie, historie dhe drejtësie. Më pas do të kryejë Fakultetin dominikan të
filozofi-teologjisë në Romë (Angelicum), ku do të mbrojë edhe doktoratën
në teologji.
Më 13 prill 1902 konvertohet në katolicizëm bashkë me kushërirën e vet,
Natalinë, mbretëreshë e Sërbisë, në Kishën Shën Sabina të Romës. Kur e
pyesnin pse kaloi në katolicizëm, përgjigjej me një buzëqeshje të
pazbërthyeshme: “Që të jem më ortodoks”. Ishte hapi i parë i dukshëm për
hir të pajtimit mes dy pjesëve të Kishës.
Meqenëse i vëllai ishte konsull i Rumanisë në Selanik, Vladimir Gjika
shkon atje për pushime dhe ndodh të njihet me Motrën Pucci, bashkë me të
cilën do të themelojë Grupin e Zonjave të Bamirësisë. Është vetëm fillimi i
një veprimtarie që do t’i lerë pa gojë bashkëkohësit, ndonëse Vladimir Gjika
punonte në heshtje të plotë, në hijen që ndan e njëson dy botët. Kujdeset për
të sëmurët nga kolera dhe merr pjesë në shërbimet shëndetsore gjatë luftës
ballkanike më 1913. Në fund të shtatorit 1918, Këshilli Kombëtar Rumun i
Parisit e cakton përfaqësues të vetin pranë Papës Benedikt XV. Më 7 tetor
1923, në moshën pesëdhjetë vjeçare, Kardinali Dubois, Kryepeshkop i
Parisit, e shuguron prift. Dy ditë më vonë, Papa i jep të drejtën të meshojë
në të dy ritet: latin dhe bizantin – e drejtë që nuk e ka pasur asnjë meshtar
tjetër.
Bashkë me doktor Pauleskun (zbuluesi i vërtetë i insulinës) Monsinjor
Vladimir Gjika hedh në Bukuresht themelet e spitalit “Saint Vincent de
Paul”, që do të shndërrohet më vonë në Institutin e Endokrinologjisë. Mes
viteve 1924 dhe 1938 ndërmerr një sërë udhëtimesh, – Romë, Paris, Kongo,
Sidnei, Buenos Ajres e deri në Japoni, – për të qenë i pranishëm në tubime
të ndryshme ekumenike, por edhe kur qoftë edhe një shpirt i vetëm e thërret
për ndihmë. Sepse asnjë banor i këtij planeti nuk është i huaj dhe nuk
dëbohet nga dashuria e kulluar, mbitokësore, e Monsinjorit, në një kohë kur
njeriu (“Kurora e Krijimit”, që do ta përdhosnin edhe me togfjalëshin
“kapitali më i çmuar”) jeton pezull, në pritë, e sikur mezi duron gjer t’i bëjë
gjëmën të afërmit, të largëtit, kujtdo, e as i shkon mendja se kësisoj i gatuan
vetes të njëjtin fat.
Me shaka, Papa Pius XI e quante Monsinjorin “endacaku i madh apostolik”.
Anembanë, ky “apostull i shekullit XX”, siç e cilëson Jean Daujat,
shpërndan dritë. Është, në fakt, një dhurim pa kufij, një përkushtim që
përqafon gjithçka dhe synon të pajtojë gjithçka. Shërbesa e tij shtrihet në të
gjitha mjediset, që nga kokat e kurorëzuara, udhëheqësit e shteteve,
politikanët, filozofët, artistët, shkrimtarët, teologët e deri tek anarkistët,
okultistët, homoseksualët dhe të përdalat. Gjatë udhëtimeve, por edhe gjatë
274