Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Leonardo da Vinci-t. Kohë më parë, këtu në sallën e madhe të pikturës
italiane, kishte takuar një amerikan, relativisht të ri, por që e kishte intriguar
thellë: ky amerikan po shkruante një libër me të cilin donte të thoshte që
Leonardo da Vinci me të vërtetë kishte patur lidhje me të ashtuquajturin
sekti i fshehtë i Sionit, pjestarët e të cilit mëtonin se qenë pasardhës të linjës
Jezu – Maria Madalena dhe zotërues së kupës së shumëpërfolur të Graalit,
ku Krishti pat pirë herën e fundit dhe më pas i qe mbledhur gjaku. Jam i
bindur se këtë amerikanin Henri e ka gjykuar plotësisht të pazotin për t’i
dhënë shpjegimin e duhur fenomenit aq intrigues, prandaj kur u hap lajmi se
Henri nuk shihej më, se drejtimi i tij qenë Alpet e Evropës, ndoshta vetëm
unë e dija qëllimin e këtij udhëtimi, sepse kisha lexuar se përflitej që në atë
vend ndodhej streha e sektit misterioz.
Me sa duket, këtë që thashë, pra të vërtetën mbi të, mund ta marrim vesh
vetëm ndonjë ditë të papritur kur përbri emrit të Leonardo da Vinci-t, Victor
Hugo-it e Zhan Koktoau-së, si anëtar i sektit të fshehtë të figurojë edhe emri
i Henrit. Amerikani i lartpërmendur mund të jetë autori i një bestselleri
planetar, i përkthyer edhe në shqip, por megjithëse jam treguar i
vëmendshëm, askush nuk më ka thënë se në atë libër flitet për një djalosh
me origjinë shqiptare.
E vetmja histori me interes që dëgjova ndërkohë për Henrin (në të vërtetë,
për këtë arsye e bëra këtë rrëfim), është kjo: dikush i kishte thënë se ka
“syze për afër”, pra ekzistonte zgjidhja për njerëz me cilësinë e tij, mirëpo
ky dikush qe refuzuar në mënyrë kategorike, pa më të voglën mëdyshje. Dy
ditë më vonë prej këtij refuzimi, Henri s’u pa më në Paris. E mbaj veten për
ata që mendojnë se dinë diçka rreth asaj çfarë donte të thoshte ai refuzim,
por nuk do ta marr përsipër ta shpreh këtu: më duket se kjo është një e drejtë
e secilit, sepse qysh në fillim të këtij tregimi kam patur parasysh që do të
mbaj larg vetes çdo koment dhe më duket se ia kam arritur.
Pra, me sa di unë, Henri e mori këtë të fshehtë me vete. Sigurisht, zhdukja e
një emigranti pa letra të rregullta në Paris nuk përbën ndonjë ngjarje, kështu
që nuk bëhej fjalë për t’iu drejtuar policisë: Henri u zhduk si ta kishte
përpirë ndonjë vrimë e zezë.
Kohë më vonë, në Shqipëri shfletova koleksionin e një gazete me emrin
“Dielli i Tomorit”, por nuk gjeta gjë që të më kujtojë një njeri si Henri. Nuk
e gjen as te “Fjalor enciklopedik”, Baccus, as te “Historical dictionary of
Albania” i Robert Elsie.
Kurse kohë më parë bëra një udhëtim në jug të vendit dhe pamja
madhështore e Tomorit më mpiu një copë herë të mirë: m’u bë se Henri që
hidhej nga maja në majë si Baba Aliu, kundronte botën me vështrimin
skeptik, pak tallës, i lodhur e i rraskapitur nga universi i pamjeve, kjo shaka
perëndish, sepse nuk dinte ta merrte atë si dhuratë apo si ndëshkim (pasi ka
353