Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

të shqyera e të zëna me mballomë. Fabrikohen madje edhe bluza me gjurmë
djerse nën sqetulla, e këto kushtojnë edhe më shumë. Sa më shumë grima e
vrima, aq më të shtrenjta janë veshjet për fëmijët, të cilët tashmë nuk i
krijojnë dot vetë me gabimet e tyre as ândrrat dhe as arnat. Fabrikohet
fëmijëri për fëmijë statikë, me udhëtime njëkalimshe , just one way / just
one ticket: shtëpi-shkollë - shkollë-shtëpi. Sajohen filma e libra, infrared e
bluetooth për vogëlushë që, duke mos pasur ndodhitë e veta, rrëfejnë ato që
u ndodhin të tjerëve në TV. You just watch! & Bli!
4.
Kam filluar ta kem gjithmonë e më të vështirë të kuptoj se kush i modelon
fëmijët: vetë ne, prindërit e tyre që i lindim dhe u vëmë emra, shkolla,
farefisi, fqinjët, shokët e fëmijëve, mësuesit, MP3, institucionet e kulturës
apo të besimit, teatrot, SMS, emisionet për fëmijë në TV, librat, IPod-et!?
Mendoj se kemi shkuar shumë larg, gjer aty prej nga mund të thërrasim:
“Fëmijëri, ku je?” Kemi shkuar lart. Sot, madje as që është e nevojshme të
kesh fëmijëri. Fëmijërinë mund ta porosisësh me celular si pacat taksi të
shërbimit catering, mund ta porositësh si ta duash dhe pa lëvizur fare nga
shtëpia. Madje mundesh ta zgjedhësh edhe pa e nxjerrë kokën në dritare për
të parë se ç’mot bën jashtë. Mund të porositësh fëmijëri tek plotësuesi i
dëshirave virtuale me prefiks ++ 900..... Mund ta porosisësh e të të vijë pas
pushimeve, në ofertë. Dhe fundja, miku im prej letre, sot nuk është më e
domosdoshme sa dikur që të kesh një fëmijëri, sidomos si ajo që patëm ne
të dy, kur mund të kesh lehtë gjithçka, madje arna, djersë, kur mund të kesh
prindër që ngjajnë me plakun që kap përditë me grep peshkun e artë dhe ka
përherë tri dëshira të plotësuara në xhep. Po, sot mund të mos dalësh kurrë
nga shtëpia, por këpucët e tua mund të jenë më të shqyera, më të
pluhorosura e të mballosura nga sa tregon Migjeni për Lulin apo Collodi për
Pinocchio-n, që dikur na rrëmbushte sytë.
Por ndoshta edhe unë po e teproj paksa, miku im, e kjo nuk rrëfen tjetër gjë,
përveçse po filloj të plakem, se kështu fillon plakja, nga nostalgjitë. Ti je
prej letre, miku im, dhe je gjithmonë i njëjtë. Je i paprekshëm nga mosha
dhe mbase nuk e kupton se zverdhja jote prej letre dhe zbardhja ime tek
flokët, në thelb tregojnë të njëjtën gjë. Koha është po ajo shigjetë e vjetër që
njeh veç një drejtim – përpara, drejt ose po ajo ulkonjë që i shëron me të
lëpirë plagët e veta.
Por tashmë është vonë dhe mbase për gjithçka, përfshi këtu edhe këto fjalë
që po të shkruaj. Çdo gjë tani është strukur, strehohet brenda në shtëpi.
Asgjë nuk ndodh më jashtë. Dhe shokët që i ftonim dikur në shtëpi sa për
lojë trish e për një shurup trandafili, tani i takojmë rrugëve, përshëndetemi
365