Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

fshehtë – veti që mbrujtin fatthënën apo vetë fatin e njeriut, veçmas atij të
sotëm...
Ragip Sylaj: E kam adhuruar krijimtarinë, ta quaj, të përftesave hyjnore. Në
fillim, kur njeriu s’vdes i ri (sintagmë sipas S. Hamitit), çdo kush është poet.
Ka një dashuri a energji që e nxit fjalën ndoshta si ajo forca e mistershme që
e nxit zogun për të dalë nga veza, por edhe ajo tjetra që ia mundëson
fluturimin. Kështu ka qenë me gjasë edhe me mua. Por për t’i mbetur besnik
kësaj dashurie a devotshmërie më është dashur të gërmoj shpesh thellë
brenda vetes, për të nxjerrë fjalë, siç thotë një koleg yni, nga palca. Ndoshta
ky kërkim i shpirtërores me çdo kusht, i kësaj fshehtësie të bukur, ka qenë
një mëtim për t’i mundur dhembjet, për ta ndriçuar terrin e brendshëm, për
të përftuar diçka përndritëse. Madje mund të them se ka qenë një mëtim
mbase i ndërdijshëm që kjo përndritje të reflektohet edhe te ata për të cilët
mbruhet arti.
Revista Haemus: Si rrjedh një ditë e zakonshme e jetës së një gazetari në
Prishtinë?
Ragip Sylaj: Një ditë e zakonshme e jetës së një gazetari (si unë)
përafërsisht rrjedh kështu: Më duhet të përgatitem çdo ditë që të bëj rreth
120 km rrugë me autobus me pretendimin për të mësyrë qytetarinë, për të
qenë në amën e rrjedhave të artit e të kulturës, me synimin për të krijuar
diçka me vlerë. Sepse nëse nuk mund t’i shohësh vlerat nuk ke si t’i krijosh.
Prishtina është, siç dihet, kryeqendra e Kosovës dhe atje gjithmonë ka
funksionuar një qark i fortë kulturor. Nëse një krijues (si unë, në këtë rast)
nuk ka mundur të jetojë pa letërsinë dhe ka vendosur të flijohet për të (dhe
sa e vështirë e sa pengesa të dalin edhe në këtë rrugën e flijimit), të vetmen
mundësi për t’i kurorëzuar rezultatet e tij sa më me sukses është mësymja
drejt Prishtinës, edhe kur ky pretendim dikujt i duket donkishotizëm, edhe
kur dikujt kjo mund t’i pengojë, e edhe kur për këtë dikujt mund t’i vijë keq.
Në këtë ditë rrjedha duket kështu: në autobus më duhet ta nxjerr librin e ri,
qoftë pse ndonjëherë për të më duhet të shkruaj në gazetë, qoftë pse me
autorin e tij më duhet të bëjë ndonjë bisedë (intervistë), qoftë për ta mbajtur
hapin me rrjedhën e kulturës, përkatësisht të krijimtarisë letrare. I njoftuar
me ngjarjet e ditës, gazetari (së paku i rubrikës së kulturës) duhet t’i ndjekë
veprimtarit e fushës së tij dhe të kthehet të raportojë duke e baraspeshuar të
vërtetën e asaj ngjarjeje a të një të teme aktuale. Pastaj pak figurativisht e
më tepër jofigurativisht nis kthimi në vete, nëse mund të flitet për kthimin
në vete të një gazetari, e sidomos të një personi, brenda të cilit grinden për
supremaci gazetari e shkrimtari.
208