Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

desh, si jo pak të tjerëve, ta rikrijoje në mend e në ngjyra Tiranën ku
ndihesh vetvetja?
Enton Panariti: Mbaj lidhje me miq me të cilët kam mbaruar Akademinë e
Arteve dhe me të tjerë që nuk ndodhen këtu. Marrëdhënia me Shqipërinë
është komplekse dhe prirem t’i shikoj gjërat në mënyrë sa më pozitive.
Gjurmë të rinisë së kahershme nuk para gjen kollaj dhe unë nuk lodhem t’i
kërkoj. Kam bërë paqe me Tiranën e sotme. Ndonëse bisedimet për këtë
paqe kanë zgjatur mjaft dhe janë zhvilluar nën rrezikun e prishjes së
marrëdhënieve (qesh). Mbrëmjet dhe mëngjeset e Tiranës më kanë pëlqyer
gjithmonë dhe vazhdoj t’ia shijoj edhe tani, për sa kohë ndodhem atje.
Kurse ngjyrat mund t’ia vendos sipas dëshirës - kam vënë re se deri tani
Tirana nuk është ankuar.
Revista Haemus: Çfarë nuk di një gjimnazist i talentuar për Perëndimin?
Enton Panariti: Që po ta ndjekë diellin në perëndim, ai nuk do të perëndojë
kurrë.
Revista Haemus: Një vizatimi tashmë të famshëm të Constantin Brâncuş-it,
titulluar “C’est moi”, iu vërsulën hulumtuesit dhe zhbiruesit, që arritën gjer
atje sa të shihnin në një shënjë mbase mistike projektin e një kozmodromi. A
mendon se idetë e pikturës së sotme duhet të prekin thellësi kaq të
pakontrollueshme tek shikuesit? Apo piktura vërtet mund t’ia dalë mbanë të
ringjallë pjesë nga jeta e dikurshme dhe e përkorë e secilit shpirt? A është
piktura një nga përmasat e rëndësishme të ruajtjes së kujtesës?
Enton Panariti: Kritika ndonjëherë hulumton aq thellë, sa arrin në
përfundime të cilat artisti nuk i ka pasur kurrë në mend. Piktura është
ndjenjë dhe ndjenja kthehet në ngjyrë njëkohësisht me hapjen e
matematikës së ngjyrave, ku gërshetimet janë të pafundme. Artisti është
përgjithësisht i pajisur me sy të brendshëm dhe sy të jashtëm. Palët e syve,
më saktë: këta dy vështrime janë në komunikim të përhershëm, por mendoj
se e brendshmja shndrron të jashtmen, jo e kundërta.
Revista Haemus: Këto kohë more pjesë me disa punime në një ekspozitë në
Galerinë “Agora” të Nju Jorkut. Çfarë mendon se i shquan punimet e tua
nga ato të mërgimtarëve të tjerë dhe nga ato të vendësve? Si e sheh në këto
kushte atë “kryeveprën” që u prin punimeve të tjera dhe të cilën ende nuk e
ke përkthyer në vija e ngjyra?
454