Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

(ne: sup më sup, pa ngutësi,
një miqësi në heshtje) pyes akoma
a kanë gjërat mbamendje? Shenjoj
në dy nga të gjithë pllakat aty përdhe.
Arkivolë të gurtë. Pa mbamendje
rrinë ashtu kot, them, a nuk janë ata kjo
këtu, jo afër pranë e pranë. Asgjë.
Është qetësi ku qëndroj. Më vonë poashtu.
Është në rrugë, jo, kudoqoftë
kjo: që një pikë e bënë, pika nuk e din.
Rënia
Ne kalonim Stiksin*
Lundërtari shtrihej i dehur në lundrën e vet.
Unë mbaja timonin dhe ne fundoseshim si gurët.
Uji ekziston sikur dhe toka
nga shtresat, shiritat transparentë, stratat e shkëlqyeshme
me gjithnjë e më pak jetë, më pak ngrohtësi.
Në flokët të lulëzonin fluska ajëri
rryma të tërhiqte kokën prapa
dhe të përkëdhelte fytin.
Gurët valonin me krahët e algëve dhe fierët,
këndonin duke gurguluar butësisht 'paqe'.
Ata prenin rrobat tua nga trupi.
Peshqit lëpinin gjakun nga këmbët tua.
Unë mbaja dorën tënde fort. Doja të të ngushëlloja
mirëpo ne binim shumë shpejt dhe fjalët mungojnë
të tilla që pa ajër frymojnë, dashuria ime
mbetur lart, balonat e kaltër, bova për pak kohë
duke shenjuar vendin e fatkeqësisë
192