Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

kapi syri dy viganë kokërruar që mbanin të lidhur secili nga një tiranozaur
të tmerrshëm. Ishin portierët. Nameti dëgjoi pëshpërimat e tyre, pastaj
dialogun e gjigandëve me kafshët përbindëshe, thanë diçka si "bie erë
njeriu, mes nesh kemi një njeri", pa tramierin t'u thoshte diçka në vesh,
pastaj tramieri i erdhi pranë e i shkoi krahun, "ky është njeriu që kemi
ftuar", u tha, përbindëshat shqyen një buzëqeshje dytonëshe dhe pas kësaj
hynë brenda pa pengesë.
Pa e ç'nuk pa atje. Duar nga ato që reklamonin orë, unaza e byzylykë ari që
bënin akrobacira. Shalë të ngritura përpjetë, nga ato të vitrinave, që vishnin
çorape të holla grash. Buste me mbathje e sytjena, trupa të plotë vajzash që
nuk kishin arritur të visheshin e i kishin gjokset përjashta. Djem plot
muskuj, të bardhë, të zinj e të verdhë, të veshur e të zhveshur, të kollarisur
me kostume apo me kanatjere plot figura. Parukat kalonin nga një kokë te
tjetra, fëmijët hipur mbi zhapikë e kuaj, Bob Sfungjeri i kishte hipur një
breshke, Barbi bënte paradë mode në krahët e Spajdermanit. Ana ishte ulur
në një kënd, kishte mbledhur plot fëmijë përreth, disa i vishte, të tjerëve u
konte akullore, se ishin të vegjël, më të vegjël nga pëllëmba e saj. Nameti
pa orën, po asaj i ishin fshirë akrepat. "Tek ne nuk ka kohë", i tha një peshk
i kuq hipur mbi biçikletë dhe i tundi bishtin. Ushtonte muzika. Qenë disa
melodi njëherësh, nga të gjitha llojet e melodive të botës, sepse edhe
kukullat qenë nga të gjitha llojet. Ndërkohë u dëgjua një si pëshpëritje e
madhe, u ndje pështjellim, që më pas futi brenda fjalë e fjali: "Erdhën
përsëri". "Atë punë kanë". "Sonte do t'i pranojmë?". "As sonte as kurrë".
"Po ata po qajnë". "Gënjejnë, sytë e tyre nuk lotojnë". "Po ata thonë se duan
të jenë kukulla". "Ata kurrë nuk mund të jenë kukulla".
Ç'po ndodhte? Përse bëhej fjalë? Mezi e gjeti tramierin, i cili do t'i thoshte
se ishte një çështje e zakonshme, që ndodhte sa herë mblidheshin e festonin.
Do t'i thoshte se kishin ardhur monumentet, hipur mbi kuaj, armatosur me
shpata e armë zjarri, kryesisht gjeneralë e cezarë, kriminelë që kishin
zhdukur nga faqja e dheut njerëz e qytete, raca e popuj, kishin djegur libra,
tempuj, shpikje, njerëz të gjallë. Do t'i thoshte gjithashtu se ata ankoheshin,
kishin jetë të vështirë atje ku i kishin bërë monumente, rrinin jashtë në shi,
në të ftohtë e në të nxehtë, nuk i nderonte kush, ishin të palëvizshëm e të
lodhur nga ngujimi në të njëjtin vend. Kishin bërë lutje me shkrim, kërkonin
të bëheshin edhe ata kukulla, t'i vishnin me rroba të bukura, t'i lyenin me
bojra, të ndjenin zëra të gëzuar e të ishin të rrethuar nga dritat. Do t'i thoshte
se ata hiqnin dorë nga gradat, nga titujt, nga kapitujt e historisë, dorëzonin
vullnetarisht kuajt, shpatat, gradat, mohonin emrin, donin të quheshin
thjesht kukulla.
Po a mund të pranohet kjo?, do të thoshte tramieri. Nuk mund të pranohet.
Ata, edhe po i pranuam, do të fillojnë nga grushtet e shtetit, nga kurthet, nga
skllavërimi, nga shthurja e prostitucioni. Do të kërkojë secili të jetë i Pari,
komandanti i të gjithëve, perandori i të gjithëve, do të kërkojë të krijojë
369