Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Shtrëngimi lëngon shpirtin tela e burmë,
Gropat i qasen orës së padurimit.
Në kupë të qiellit nata thërmon yjet,
Lotë floriri tretën përmbi zalle
E heshtjen pijnë në shekull kodra e male,
Argjendin fshehin ujrat, currat, pyjet.
Grykat i shtrijnë duart mbi sy t'Shenisë,**
Drita nëpër gjak frymëmarrjen ndalë,
Dhe muzat ngecin në terr të poezisë.
Fërshëllimë e gjamë zatetin lemerinë,
Hapsitë e natës vargjet i çojnë gjallë,
Aty ku rrëmben vdekja përjetësinë.
· Genc Lekës e Vilson Blloshmit, poetë martirë, ekzekutuar më 1977.
· A. Chenier: poet francez (1762-1794).
EUFROSINA
Këputi trëndafilat, moj Janinë
E hidhi mbi liqe,
Më të bukur trëndafil se Eufrosina
Në kopshte ti nuk ke.
Mbuloi valët me petale që yjet
Të mos duken,
Yje më të bukur se Eufrosina mbi qiellin tënd
S'këputen.
Mallkoje natën që e grabiti
E valëve ia blatoi,
Për dashurinë, oh, gjëmën e priti
E vdekjen e duroi.
Mbi buzët ku duhej të ulej afshi
Ujrat vërtiten,
E lehtë porsi fëshfërimë mëndafshi
Shuhet . . . platitet . . .
Zanat që kanë dalë mbi valë
S'e shohin dot Janinën
E s'duan ta besojnë që shoqe
Do ta kenë tash Eufrosinën.
Dhe atje lart mbi Litharicë
Ku duhej të shkonte vasha,
311