Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

ESSEN NON VIDARE
ARIAN LEKA
Ne, fëmijët e rritur si Tom Sojeri
- Kam filluar ta kem gjithmonë e më të
vështirë të kuptoj se kush i modelon
fëmijët: vetë ne, prindërit e tyre që i
lindim dhe u vëmë emra, shkolla,
farefisi, fqinjët, shokët e fëmijëve,
mësuesit, MP3, institucionet e kulturës
apo të besimit, teatrot, SMS, emisionet
për fëmijë në TV, librat, IPod-et!?
Mendoj se kemi shkuar shumë larg, gjer
aty prej nga mund të thërrasim:
“Fëmijëri, ku je?”
Në mes kam mbetur vetëm unë. Djathtas janë djemtë e mi binjakë, ndërsa
majtas, thuajse tridhjetë vjet pas, është fotografia ime, ku kam dalë në
moshën që kanë sot djemtë e mi.
Kësaj letre po ia drejtoj këtë letër.
1.
Por nëse duhet të kthehem në fëmijëri, miku im (që më vështron drejt e në
sy mbërthyer gjer në grykë me atë bluzë "deveje", si të gjithë nxënësit e
mirë të shkollës që në tabelën e nderit hipnin tek avioni, me ato jakat e
vogla të nxjerra jashtë, duke mbuluar gjithçka me "fëshfëshe" si për të
fshehur atë që bën gjumin e madh nën lëkurën e fëmijës), nëse, pra, më
duhet të kthehem tek ti, këtë nuk mund ta bëj pa kujtuar paksa edhe Tom
Sojerin dhe Hak Finin.
Them se të kujtohen edhe ty, ndonëse kujtesa është cilësi e njerëzve prej
mishi dhe jo e njerëzve prej letre, siç je ti tani, miku im.
Mu për këtë shkak, më duhet të kthehem pas e të risjell ndër mend kohën,
kur ti kishe aq shumë ëndrra ose, siç me pëlqen ta them në dialekt, ândrra.
Ndonëse këto, shumë ândrrat, ishin qibare e fare të thjeshta!
361