Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

i lexues asht edhe ma e randë. Shiko, i thashë: unë nuk di përse, por di se ku
duhet t'a lexojsh. Dhe jam i sigurtë se aty do e lexojsh. Në hale. Po. S'ka
dyshim. I vetmi vend ku përqendrohemi në jetën tonë të rrëmujshme alla
oksidentalçe, asht haleja. Asht e vërtetë se ne hamë shpejt dhe dhjesim
kadalë, në të vërtetë duhet të jetë e kundërta, por nejsa ma. Prandej them, je
që je, po dhihesh që po dhihesh me çerekorsha me radhë: e fatti una cultura,
no!
Altruisti hajgarexhi
Më ke gjakun borxh, i tha dhuruesi i gjakut, pacientit të cilit sapo gjaku i
dhuruem prej tij i kishte pështue jetën.
Loja (Joël Gayraud)
Sa ma shum me u ngjitë në shkallën shoqnore, aq ma shum argëtimet e
humbasin domethanien. Punëtorët e vjetër të fabrikës në parapensionim që
lozin murlan në kafen e qoshes i përkushtohen nji argëtimi ma të
qenësishëm se pasunarët e rij që lozin golf, lojën ma absurde dhe të
mërzitshme që asht konceptue ndojherë. Në mënyrë kuptimplote, ka ndodhë
që tekëndej shekullit të XVIII të vijë tue u zhvillue kjo lojë koloniale
aristokratësh të mekun që, tue heqë dorë prej tana vlerave agonistike mbi të
cilat bazohej fisnikia e tyne, nuk guxojnë ma me u matë kund përpos se mbi
nji sipërfaqe të dallgëzueme në nji turné të kotë kundër vetes së tyne, të
qëruem prej cilitdo rreziku. Nji sport katran coftinash etike dhe politike që
ka mujtë sall me tërhjekë vetëm favoret e klasave mbizotnuese aristokratike
që sot ndajnë kontrollin e ekonomisë planetare. Manjatë sauditë, brockers të
bregut Perëndimor, burokratë aziatikë të shajnitun prej ekonomisë së tregut,
mafiozë rusë në krye të rrengjeve industriale dhe të industrisë së rrengut, të
gjithë i bashkon entuziazmi për luksin kallp të greens. Këtu, mbjellja andejkndej
e lojtarëve të ndihun prej caddie-t të vet, i jep gjithsecilit prej tyne
iluzionin se asht nji njeri. Borgjezi i vogël i gëzohej pasjanseve në qetësinë
e sallonit të vet; green-i dhe shtatëmbëdhetë birat e tij janë barazvlera e ajrit
të lirë të atij salloni dhe sidomos e qetësisë së tij mirakandës: nji kronotopí e
pacekshme prej ngjarjes. Sepse drejtori i nji ndërmarrjeje ose i nji Shteti –
amà, asht e njejta gja – nuk druen e as urren asgja si ngjarjen; dhe kur luen,
don lojën e pastër, ku nderohet serioziteti. Proletari argëtohet nga zhurmat e
kafenesë, nga të porsaardhunit, nga pyetjet. Nga njana anë nji pjesë e
atmosferës së hapun ndaj jetës, ndaj tokimit, ndaj ngjarjes, nga tjetra nji
botë në kllapa dhe e kthyeme shterpë. Ndamja jetë e lojë nuk njihej nga
proletari. Por kjo epokë asht në pikën e zhdukjes. Sot vetmia borgjeze dhe
69