Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

në zezonën tuaj – të turpit mercenarë
në ballë me thika ravijëzuar reliktet e urrejtjes,
çdo bëni tash? Do hedhni puseve viktimat
në sytë e fëmijëve shashtisur (s’ka se si)
hijet e tmerrit nuk duken ndryshe,
nuk shihen ndryshe
ata që masakrojnë pleq e fëmijë – krijesa të trishta
kërcejnë n'lumin e zi-katran, si alien-ë të Gigerit 15
të çartur, sypëlcitur nga gjaku - humnerave
të gjejnë rrugët e ikjes; lemeri të dështuarish,
me nofkë o pa emër, tatuazh i mërdhezur
gjetur metropoleve, mjerim pijanecësh
skutave më të ndyera të Lindjes, gjer në Siberi
për t’varguar fallangat, legjionet e zeza,
hordhitë mizore – ja si hanë dhe misht' e vet
në emër (ndoshta) të mbijetimit kanibalistik
lloj-lloj njësitesh shfarosëse, “tigra” arkanoidë
beret’kuqë-komando… - për çfarë “dorë e zezë”
foshnjet t’i masakrosh, të luash crematoria?
Tash nuk ke kohë as bishtin të ulësh, ork i ndyer
gjaku në alkohol kumbullash kthyer
të kapërcesh kufomat e prishura prej kohësh,
hendeqeve, gropave - viktima të pafajshme,
pleq, gra, fëmijë… këputur me dorën tënde mpirë
gjilpërash narkotike, sterilizuar në flakët e nëntokes
të gjesh e të mbledhësh gjymtyrët tua tash
për të fshehur pasionin apokaliptik
pas bishtit të atij që të solli, shtatë palë brirësh,
shtatë herë përdredhur; të strukesh thellë bishë
jazbinave më të errëta të ferrit, si gjakpirës
të arrish në tokën tënde i ndyer, i dërguar,
i paguar për të ngordhur,
për t’u shuar
e, çuditërisht i gjallë
kthehesh!
IX.
Për të tjerët,
të paemër legjionarë
koshmaret vazhdojnë të quhen koshmarë;
ditë-netët mbesin skëterrë
atje ndër strofka hijenash lebetitëse;
pluhuri shkundet nga fytyrat, uniformat
217