Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

mbin në lulishte, edhe njeriu nëse ulet dhe e mendon mirë brezin e klimës
që i bie mirë nuk ka pse të shkallojë.
- O tmerr! Ai është me të çmendurit dhe askush s’do t’ia dijë! As ti, nuk do
t’ia dish, egërsirë!
- Veronikë, mos bëj kështu! Do t’ia hedhë Miha edhe kësaj here!
- Të shërohet! Ai është në fund të jetës dhe po vdes i çmendur. I çmendur! E
gjeta, i putha duart, e lava në lot, as i binte në të, kush isha. Vetëm më
thoshte: Një bukë të ngrohtë, më sill një bukë të më djegë duart, o vajzë, një
bukë që të nxjerrë avull.
Nxorra nga thesi masën me miell. Vura ujin të vakej.
- Ti e di! Besoj se, kurrë unë nuk e kam ngatërruar rendin e gjërave.
- Po, Veronikë! Ti kurrë nuk e ngatërruar rendin e gjërave. Ahut i ke thënë
ah dhe lisin e ke thirrur lis!
Më kapi gazi. Në kohën e zisë së bukës që vazhdoi pasi ra murtaja, kur
njerëzit ngordhnin si harabenjtë ugareve ngaqë s’kishin më ç’të hanin,
Veronika gjysëm e çmendur nga mungesa e bukës dhe tmerret e krizës, u
gatoi qenve si një ditë - një ditë petulla me gjalpë me atë pak miell të
mbetur dukë lënë njerëzit e shtëpisë pa ngrënë.
- Po, po, Veronikë!
Zura brumin duke e përzier me tharmin dhe e lashë në tavë, derisa të vinte
buka. I fryva zjarrit për të bërë gati furrën. Pashë vajzën shkarazi, kokëulur.
Isha e gëzuar nga krahasimi me zonjushën Veronikje. Kisha arritur atë
moshë, kur gruas i zgjerohet barku, i varet gjoksi dhe vjen era bukë e
ngrohtë. Fëmijët i mblidhen, si bleta. Ah, fëmijët! Mora një koçan misri të
zier me ca rreshta në majë dhe mblodha fëmijët në fund të oborrit, por
Veronika, asqë e vuri re diplomatërinë time të lartë.
Ku merrte vesh Veronikja nga fëmijët, nuk dinte si afroheshin ata! Veronika
vdiste për poetin.
- Shpejt, të lutem, shpejt! - m’u lut me lot ndërsy.
- Asgjë s’na ngut, Veronikje!
Në jetë të jetëve, s’do t’ia falja Mihait mendjen e pjerrët, abuzimet me
shëndetin psiqik kundër rendit jetësor.
U ndava fëmijëve kuleçët pa maja që ua bëja me forma gjarpërinjsh e
shqiponjash, siç i kanë bërë jetëemot nëna dhe gjyshja ime, por nuk di të
them te kuleçët e fëmijëve si gjarpër dhe si shqiponjë ç’kuptim i lashtë ka
humbur. Fëmijët shkuan.
Koha bën të sajën, Veronikja edhe më urrente, dhe më kishte frikë.
Eja në krahë të të mbaj,
Të adhuroj, të vdes pastaj.
318