Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

trupin tim, ashtu si reja që fillikate ngjiz dëborën...
ZOTI: Do t'i shumoj ujrat, që njerëzimi të lajë mëkatet, por vetëm për ty do
të lulëzoj si burim i freskët.
I PALINDURI: Endem nëpër vetvete dhe nuk marr vesh gjë...
NËNA: Ti që mban varësen e artë, çelësin e prehërit tim, eja në gjumë dhe
m'i ngjyej instinktet, që të mund ta duroj mallkimin që e kam fajësuar.
I PALINDURI: Uji i embrionit ma ngroh lëkurëzën e thembrave të
tejpashme dhe majat e gishtave. Së brendshmi t'i parandjej sytë, moj nënë-ejashtme,
ku drita nuk është veçse një plasaritje e botës.
NËNA: Të ndihmoj të më urresh tinëz; së vërtetës i mban goja erë dhe ti je
lakuriq si një bërthamë, e urrej bëmën time dhe ajo gjarpëron nëpër krejt
pemën time kockore, deri sipër.
ZOTI: Oh, sa zëra dëgjohen në zërin tim të padëgjuar!
ATI: Eja të premten kur jam i lodhur, si një plakush që zvarritet në vdekjen e vet...
ZOTI: Ç'të ardhme kanë ata që linden pas vdekjes së etërve!....
I PALINDURI: Po të kisha pasur buzë do t'i flisja në mëngjez ëngjëllit të zi
të ngjizur njëheresh me mua, po t'i kisha duart jashtë, do të ndriçoja – dua të
çelim farmacinë e dëborës.
NËNA: Rri në karriken e kishës dhe mendimi si guri më çukit, kërkoj djep
në supin tënd të shkretuar, këtu bie erë pjeshkë e hapur, erë seks i natyrës së
përkorë. Ti, po të vish, vish hijen dhe trandjen.
ATI: Sa të jetë ora, vallë? Sa të jetë shekulli? Sahati yt po i avitet gërshërës
së frikshme – ndarëse e shekujve. Bie shi me kokrra hekuri të stërnxehur
mbi peshoret e thyera të fatit; vrapoj mbi drutë e turrës deri në majë ku ti
tymon në pelenat e Zotit. Oh, bisturia asnjëherë nuk pret – ajo vetëm
ndalon….
I PALINDURI: Prek përmes jush gërmat pagane të rrethshkruara si një burg
birnor: nuk jam veçse një pjesëz e vdekjes. Aroma e trurit tim të virgjër
padit: noli tangere circulus meos!
ATI: Sidoqë kuvendojmë, gjuhën nuk ta njoh – ajo është në rritje. Mbi mua
bien si shi mëkatet dhe ti nuk i sheh. Ti pluskon mbi të vërtetën e kthjellët,
mbi tragjiken. Më thahet shpirti nga kaq përpjekje për të të dashuruar. Faqja
jote nuk do të më rrëfehet kurrë. Në gojën time prej shumë kohe bien si shiu
gurë të sëmurë. I ke shuplakat të vogla – as sa një puthje ...
I PALINDURI: Ç'zhurmë është kjo që nuk e ditkam? Notoj në lëng dhe
buzët më djegin nga etja. Si Tantali s'mund të pi – jam i thatë. Drejt meje
përparojnë gërshërët e vdekjes – s'kam kokë mjaftueshëm. Jam vetëm shpirt
që lëviz në moslindjen e kafshuar nga terri.
NËNA: Ti ke nisur një udhëtim fatkeq, pafundësinë e të cilit e kanë sajuar
me djallëzi popujt e mishrave të mi – gjinjtë dhe pafuqia e tyre dridhen në
një tradhti të pamatë.
461