Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

tilla të paharruara dhe unë kam kohë që kam ikur nga Teatri. Sot shoh që
populli s’më paska harruar. Më kujtohet dje në këtë rrugën aty, një profesor
më tha. “Viktor Gjoka, je i paharruar”. Ai më mbante mend me
“Rrëshqitjen” e Besim Levonjës që unë e kisha harruar vet. Disave edhe një
rol i vogël do t’u dukej shumë i spikatur. Më kujtohet në “Majlindën” e
Xhemal Brojës. Më kishin ndëshkuar atëhere në teatër që të mos luaja role
të mëdha. Unë luaja rolin e një infermieri dhe atje ndodhi ajo që s’pritej.
Një kritik polak në vend që të shkruante për ata të tjerët që luanin role
kryesore shkruajti për figurën e infermierit duke krahasuar Gjokën me
Aleksandër Moisiun”.
Rol më i dashur jo, i dashuruar me rolet
“Nuk kam asnjë rol që s’është i dashur për mua. Për kë të them që s’është i
dashur, për Pristandën e Karaxhalës që s’është i dashur. Ku shpërthente
populli me duartrokitje e ovacione. Është figura tek “Një letër e humbur” e
shkrimtarit të madh rumun. Si mund t’a harrojë Pristadën, si mund ta harroj
unë “Shërbëtorin e dy zotnive” të Karlo Gordonit. Si mund të harroj
“Revizorin” e Gogolit e “Banjën” e Majakovskit. Si mund të harrojë Ivan
Ivanoviçin e Majakovskit me një çantë në krah që përshkruante biografinë.
Po të më donte roli në kohën time nuk do të isha lavdëruar unë tashti. Unë
bija në dashuri me rolet.
I dënuar për dashurinë
Viktor Gjokën, jo vetëm që e dënuan dje, por po e lëndojnë prapë sot, duke
përmendur martesën e tij të dytë shumë më tepër se veprat që ai bëri. Dhe
kjo gjë ngjet për shkak se për të rinjtë e sotëm është shumë e çuditshme që
të dënohesh për ndjesitë që ke kundrejt një personi, pavarësisht nga mosha,
profesioni apo gjendja civile e tij. Të rinjtë shqiptarë sot janë shumë
liberalë. Kur Viktor Gjoka ra në dashuri me Elenën, gruan e tij të dytë, nuk
ishte aq i lirë sa këta të rinj. Të qenit të dashuruar në atë kohë ishte një
vuajtje shpirtërore për të dy bashkëshortët. Viktori ishte i martuar dhe Elena
ishte një vajzë shumë e re që u josh nga temparamenti i artistit. Dhe ndodhi
ajo që ndryshoi menjëherë fatet e këtyre njerëzve. “Kjo ishte komedia dhe
tragjedia ime. Njeriu bie në dashuri si në një gropë të errët dhe shikon nga të
kapesh dhe të dalësh sipër. Por unë mbeta brenda dhe nuk dola dot”, thotë
Viktor Gjoka. Për të në atë kohë u mor masë ndëshkimore që të punonte në
uzinë. Pasi mendoi se do të ishte i mjaftueshëm dënimi që kishte marrë për
martesën me Elenën 23 vjeçe më të re se ai, shkon të bisedojë me një njeri
me përgjegjësi në atë kohë për t’u kthyer në teatër. “Ah, more Viktor Gjoka,
ç‘na bëre”, i thotë ai. “Pse na e bëre si lopa more? I dhe një shkelm kusisë
dhe na e derdhe qumështin”. “Po unë qumështin e derdha, i thotë Gjoka, por
140