Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Mbrëmja u bë e errët. Xixëllonjat me fenerët e tyre nisën shëtitjen e radhës.
Mbase drita e tyre e vërtetë është një lloj terri. Po ç`rëndësi ka kjo, ato
krijesa të vogla fluturonjëse janë më miqësoret në botë, madje të shkaktojnë
një ndjenjë çlirimi të çuditshme: një lloj habie e bukur.
Fneksjet e këtyre dëshirave të vogla që shuhen e ndizen brenda një çasti të
shkurtër janë kaq të papritura dhe kaq të dashura sa u duhet një errësirë e
madhe për t`i dalluar e madje dhe për të lodruar me to pa u friguar.
Shiu
Dredhina rrëkesh zbresin përposhtë qelqit të dritares e gotës me ujë që kam
përpara si jargë buzësh të plasaritura. “Kush jam? Qelqi që ndan përmes një
parvaz, a gota që ndan mëdysh këtë cast?”
Strehët, çadrat shkundin pikla uji mbi trotuar. Jo dhe aq ylberojnë ngjyra
kalimtare e ca drithije të zbehta përthyer trapezëve neonizuar tavanit. Shiu
ka mbyllur veshët për të më dëgjuar.
“Kush je?” Asnjëherë s`ia kam bërë këtë pyetje vetes.
Shiu është këtu me mua. Rrjedh, çurkon strehës time të brendshme që
ngjan me zhguallin e një breshke shekullore shpinë kockuar
gjashtëkëndshash. Vajzat sot mbajnë në qafë bizhu në formën e saj. Thonë
se janë fatprurëse. Madje kam parë radhë breshkash të vockëla mbërthyer
veshësh dy-tri herë brimuar.
Shiu erdhi. Nuk shoh më qiell veç currila të pashtershëm uji. Pak tej tyre
një palltogjatë një dorë në xhep e tjetrën tek doreza e çadrës shkon. Thuajse
ngjitë me të një vajze flokët ende të palagur i shpërhapen sa majtas djathtas.
Rruginat e ujit të gotës time janë ca lakadredha interesante që i ndjek herë
pas here gjersa prekin tabanin e gotës në ngjyrën e dërrasës së tavolinës:
kafe.
Shiu erdhi. Nuk shoh më qiell.
“Kush je?” Ushton jehonë.
Tampoj veshët me duar.
Sikur ta dija pyetjen që kurrë s`ia kisha bërë brendësisë time. Kotësisht
kisha stërmunduar veten me : “Kush jam?”
“Sa shumë kohë paska rrjedhur!” rravgoj.
Rrëketë nisin të shterren nga buzët e gotës. Kthehen në zhapikë të vegjël. Iu
thërmohen gjymtyrët. Trupi u zhbëhet. Përfundojnë në maja bishtash.
Maces time i pëlqejnë shumë zhapikët. U këput bishtat dhe luan me to.
Ndërsa unë bëja krejt si ajo e vogël. U hiqja me zor krahun, këmbën,
ndonjëherë dhe kryet kukullave të mia. Doja të luaja si macja me zhapijtë.
Nuk e dija që kjo ishte lojë e rrezikshme e mizore. Vetë imitimi është i tillë.
394