Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

e sidomos ankesën, duke rishpirtëruar dinjitetin. Ajo që lëviz dhe
përshkruan lëvizjen mund të shtjellohet në mënyrë të paparashikueshme dhe
të panatyrshme, sidomos nën trysninë e pragmatizmit. Prandaj nga poezia e
Podrimjes nisin të tërhiqen foljet. Tendosja, të cilën foljet e zbutnin dikur,
mërgon tani drejt fjalësh të tjera, drejt përfytyrimeve të mëtuara në dhe nga
mungesa e foljeve, struket deri në shkrirje, duke krijuar kësisoj një poezi
thuajse të prekshme, por të prekshme deri në pikën ku s’mund të
shformohet. Poezia bëhet frymëzim dhe frymëmarrje dhe asnjëra nuk
vepron këtu si një folje, por si një realitet që ndërtohet shkallë-shkallë, si një
lutje e dyfishtë: për të mbijetuar shpirtërisht dhe për t’i forcuar ata që
ndjejnë njëlloj, por që nuk mund të shprehen në (uni)verse. Shpeshherë,
sikurse ndodh me poezinë e madhe, tek Podrimja gjithçka duket sikur
shkruhet vetë. Më saktë: qëniet, sendet, hapësira dhe koha duket sikur kanë
rënë në ujdi që të përcaktojnë një ligjërim dhe të bëhen të lexueshme me
shkuesinë e autorit. Poezia flet në një kohë kur jeta dhe vdekja mbajnë vesh,
mbetur pa gjuhë. Nuk janë të paktë autorët që besojnë se mjafton t’ua
krasitësh foljet disa përshkrimeve, t’u ndrrosh vendin ca fjalëve, të shtosh
ca gllënjka sarkazme të epërme dhe ke për të fituar vetiu zërin e Podrimjes,
mëninë e tij poetike, fuqinë për të folur ndër dhe nga brenda Dhembjes.
Nuk mjafton, ndërsa numuri i epigonëve dëshmon edhe një herë, megjithse
nuk është nevoja, se poezia e madhe nuk udhëhiqet nga muzat, por u prin
muzave. Prandaj poezia e Podrimes nuk shumëfishon dramatizmin e
lexuesit, por e shndërron në mençuri, në përvojë.
*
Kundërveprimi i rreptë ndaj padrejtësive është cilësuar si një përmasë e
rinisë pa pleqëri. Në një banesë të lumtur Vdekja rri në vendin e duhur. Në
kullën e Poetit mungesa e fëmijës të grabitur dikur, para përjetësimit të së
tashmes, është bërë rini e prindit. Ky e ka mposhtur vdekjen e
papërgjegjshme me flijimin e padëshirueshëm të birit, duke fituar kësisoj
mbështetjen e Vdekjes së epërme. Ajo ka zënë vend tani pranë Gurit, në
qëndër të UniVersit, e qarkuar nga fjalë-imazhe, në një marrëdhënie ende të
paqartë me pjesën tjetër të botës. Vdekja e papërgjegjshme ulërin si ujku i
uritur dhe i vëritet kullës. Por poezia e madhe nuk duhet t’i paguajë
ritmikishjt tribut vdekjes e madje as jetës. Në një vështrim më të gjerë, kulla
mishëron qënien e shqiptarit, rrethuar nga përfaqësues të të paftuarve, si dhe
të hiçit që përgjon mbrapa mirëkuptimit. Një poezi shkundulluese e shkruar
nga Podrimja flet pikërisht për këtë gjendje faktike dhe shpirtërore. Në
takofsh në udhë ujkun dhe shqiptarin, thotë dikush, vraj shqiptarin dhe fale
424