Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

u përgjigj, kërsiti përsëri e përsëri për dy minuta të gjata. Kur ja u dëgjuan
hapat karakteristik të shegertit. Hapi derën. Shegerti buzëqeshi.
- Si ia kaluat zotëri? – pyeti shegerti.
- Shkëlqyeshëm” – tha ai.
- Po ju? – pyeti thatë.
- Shumë mirë zotëri, - dhe shtoi, - më pëlqejnë shumë këngët spanjolle dhe
shegat zotëri, - dhe pa nga dora ku mbante një shegë të çarë.
- A qe kush dje?” – pyeti me indiferencë ai duke qenë i bindur se jo.
- Po, – tha shegerti - qe Bili.
Bili ishte rritur në breg të liqenit të madh, ishte 1.90 metër i gjatë e
vazhdonte të rritej atje, ishte djali i hallës. Bili ishte i thatë në fytyrë, i
rreshkur nga dielli. Gjithë jetën e kishte kaluar duke peshkuar me koca
(metodë e veçantë e peshkimit, me kallama të thurur, ku peshku në
përgjithësi krapi futet brenda tyre dhe nuk di të dalë.) 1 Më mirë kuptohej me
peshqit se me njerëzit.
- Çfarë të tha? – e pyeti ai shegertin.
- Çfarë deshe të thonte zotëri?! Hodhi një krap në lavaman e iku, - foli ai
mospërfillshëm ndërkohë që lagte një lule të rrallë e dukej sikur po
urinonte. Në lavamanin e mbushur me ujë vazhdonte të notonte ngathët
krapi me gojën hapur.
Ditën tjetër ai u nis në perëndim me idenë për të mos u kthyer më,
megjithëse e dinte se kishte një karakter të luhatshëm.
1) Nga ku ka dalë shprehja mbeti si krapi.
Kasaforta
U zgjua i shastisur, sikur të kishte pirë alkool e duhan gjithë natën. Sytë i
shkuan në tavanin e plasaritur. Nga një plasë vazhdonte të pikonte (pik –
pik) mbi një poster ku shkruhej: “Seksi lufton ulçerën”, shiu i një nate më
parë. Sytë i dalluan një fije merimange të vetmuar. Filloi ta kundronte. Një
mushkojë po e pickonte në majë të hundës, por meqë ishte vegjetarian nga
natyra, nuk e hëngri, e mbyti. Vazhdoi ta ndiqte fijen e merimangës ashtu
kot. Kështu bënte çdo mëngjes. Kjo gjë sikur ia shëronte ankthin që e
pushtonte sapo zgjohej.
Kur ç’të shihte, një kasafortë e stërmadhe varej në fijen e merimangës!
Rrezet e diellit, që përplaseshin mbi faqet e kasafortës, ishin e vetmja forcë
që e bënte atë të rrotullohej rreth vetes. Ai u friksua, u habit, u magjeps
njëherësh. Gjithmonë kishte pritur t’i vinte diçka nga qielli, por se do vinte
diçka nga tavani, (përveç leskrave të gëlqeres, sovasë dhe ujit kur binte shi,)
kurrë s’ia kishte marrë mendja!
Pyeti veten se ç’farë po ndodhte me të. Nuk gjeti përgjigje, kështu që i tha
vetes: “Mendo, mendo”.
322