Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Thashë dy vargjet e tij për atë vetë, Veronikjen. E gjora vajzë, nënshtruar
me besë, se do t’i lejoja pak nostalgji për një kohë që ishte dhe nuk ishte. Si
muzika. Nuk e dëgjon kur luhet, po kur mbaron e kupton nga të ka çuar.
Hapi baulen me pafka bronxi e zhguall breshke ku ruante shenjat që kishin
këmbyer, kartolinat, strofat e palidhura në vjershë, gjethe nga të vjeshtës së
tretë, librat, lulka behari të hekurosura, për shumë vjet u sollën me
dashurinë si gratë e vendeve të dëborës me një kokërr frut që e mbajnë në
pëllëmbë dhe pa e ngrënë e pa u ngopur kurrë së përkëdheluri me fjalë, si
gratë e vendeve të dëborës një kokërr frut, Veronikja dhe Mihai lavdëruan e
lavdëruan me fjalëza dashurinë. Njësoj dëgjonin nga njeri - tjetri gjithë
begatinë e Danubit Blu luajtur vetëm me tre fisarmonika.
E rrëmbeu bukën e pjekur që ia mbështolla me lahurinë e bardhë dhe
fluturoi, por shumë shpejt u kthye për të më treguar masakrën, fryt i
çmendurisë së përbashkët të të dyve për bukën e përditshme. I kishte klithur
prapa hekurave:
- Miha, ta bëra bukën e ngrohtë!
Ai kishte vrapuar e ndërkohë tërhoqi pas ortekun e të krisurve të tjerë.
Shtrëngonte diskun ende të nxehtë të bukës me buzëqeshje Veronikjes
kafshoi një gojë bukë. Shokët tentuan t’ia merrnin, por ai nuk e lëshonte,
derikur të çmendurit ia prishën atë bust të bukur gjeniu, me gurë. Studentët
do ta përmbaronin paskëtaj masakrimin, ia shkulën mendjen për ta peshuar.
Truri i Mihai Emineskut pati të njëjtën masë me të Shilerit, të cilin ai e
kishte autorin e zemrës.
Veronika po vdiste nga dhimbja. Ky numër që i funksiononte për bukuri me
të tjerët, me mua nuk i shkonte. Përsëfundi, duhej të bëja paqe me
zonjushën Veronikje, thaçkën me gjoksin lart, që i pëlqente aq shumë
dantellat blu dhe ta merrja në trupin tim, dy herë më të gjerë se të sajin.
Edhe sot i mblodha me një gjysmë misri të zier, kalamajtë e mëhallës, si
asaj dreke qershori, kur gatova me një frymë e i çova më mendjeçartur se ai,
bukën Mihës, dhe kënduam me fëmijët gjithë gazmend në udhëzën
kodrinore ndanë fushave me panxharsheqeri të kuq përmbytur nga shirat e
vjeshtrave, vargjet e Yllit të Pamort:
Pavdekësinë më kërkon,
Të të puth njëherë?
U ngjita deri këtu.
Kam mbështetur kokën në po atë portë manastiri që Pleqtë e Parë e ndërtuan
me aq dyer saç ditë ka viti ku e ndiej se s’kam për të zbritur më.
319