Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

tu teket t’më kenë dënuar;
vargjekëputur do t’u lypja të fundit dëshirë
ajrit t’i fryja një varg për poetët e padëgjuar.
E po t’ma rroknin edhe at’ varg fillikat
qelive sterrë të steresë për t’ja çuar
le ta prangosin dorë për dorë me të një syrgjyn gjeniu
që dot s’ia mbërriti të mbetej i pashkruar.
E s’rreshti dot më parë se zulmi i tij, kështu paskej qenë e shkruar,
dhe i mërmërit zërave të botës: Mendoni një Bodler!
Mbarë botëruar do t’ishte, i madhërishëm si Homer
edhe në s’do ish botuar kurrë, asnjëherë.
Fuqi të kisha qenë, një çast,
sa mendtë t’mi përshkonte idea e fuqisë
dhe hop, brigjet t’i bashkoja e përtej
karvan të shkonin dëshirat e poezisë.
Sovran të paktën, që çastin dot s’thërret,
pa i lëshon hordhitë t’ja sjellin e ta rrisë si do vetë.
E ç’gjë zotëron nga të shumtat gjëra të gjithësisë
një sovran që s’u jep dot frymë tekave të poezisë ?
Unë sovran!
e di, sovran ëndrrash pa rëndësi,
me skllevër, të pabindur e rebelë, një zeje të stërmadhe do të bëja
prej këtu gjer në zabel.
E të gatitej brishtësisht, me bisqet e brishta në vesë lëndinash pambarim
një elizir aq erëmirë sa t’merrte dhenë e shpërthente eterit aromë bebéje
tundim çasti, varësi pjelle, ekstazë dhune, lavdi beteje
Të pushtetshëm si opium, të veçantë sa një nofkë.
Sa vetë njeriu të papërsëritshëm
të pazakontë dhe të përditshëm, si magjia e fjalës FEMËR
Elizir të vyer, tërë hirë e vlerë, ta pagëzoja me ç’tjetër emër?
Parfum BODLER
Vajzat ta dëshironin do dëshiroja.
Do t’ua falja e do t’u falesha, nëmospo do urdhëroja
gjokset të spërkatnin e gjithësaherë çdo mashkulli t’ua çelnin,
syve t’ua plasnin, në gojë t’ja kallnin për ta lëpirë e marrë erë.
Veç me një kusht:
të recitojë gjithsekush një varg poezie dashnorësh pa emër!
Korrik 1989
187