Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

gjëra të tjera, sepse shpirti yt është gjithnjë e më i hapur ndaj frymës së
vetme 27 .
Në Romën e largët, nga ku të rinjtë romakë vazhdonin të vinin në Daki, për
të gjetur një qiell të ri, i pamëshirshmi Perandor August vdes, por çështja e
faljes dhe e kthimit në Romë nuk e shqetëson më Ovidin përveçse si njëfarë
plogështie e kujtesës. Në ç’Romë do të doje të ktheheshe pasi je bërë qytetar
i Qiellit?!
Ovidi mban fjalimin e parë në gjuhën e dytë, ndërsa folësit e lindur
njëheresh me të, e përshëndesin me thjeshtësi, me një rrahje të daulleve,
sipas zakonit, ndonëse fjalimi i Ovidit ishte një laudatio kushtuar perandorit
të ri. Por ata ndoshta përshëndetën gjuhën që përdori, jo kuptimin e fjalëve.
Në një çast të ndritshëm, në jetën e të syrgjynosurit shfaqet mjeku Teodor i
cili, aspak rastësisht, - sepse rastësia është njëfarësoj e pranueshme vetëm
në mungesë të Besimit, - pat qënë dëshmitar pamor në lindjen e Jezus
Krishtit, në Guvën e Shenjtë të Bethleemit, madje u këqyr nga sytë e
foshnjës së sapolindur, nga sytë e Atij që u lind në mërgim. Në guvë pat
mbërritur tepër vonë, sepse Mesia tashmë qe lindur, mbase një tjetër dëshmi
se Perëndia s’ka nevojë për mjekë dhe as për mamí. Ndërkaq, të tjerët, me
përjashtime të pakta, ende hyjnizoheshin dhe ia preknin kurmin, që të
bëheshin të pavdekshëm, njëlloj si ai doktoruci i zymtë romak që çante e
ggryente me thika vrasës e gjallesa të tjera për të gjetur se ku pikërisht, në
ç’organ fshihet përjetësia…
Ish-poeti i Romës, poet fillestar në gjuhën e dakëve, vdes në mërgim dhe në
paqe, duke kuptuar edhe pse Mesia nuk mund të lindej në ato treva. Cili do
ta kryqëzonte këtu?! Ai vdes i qetë, sepse për bijtë e Perëndisë të vdesësh
diku është njëlloj si të vdesësh në hapësirën ku je lindur - gjithsesi
ringjallesh në Të Padukshme. Nëse ndokush do t’i zbulojë këto shënime,
beson i sapolinduri, do të mundë të marrë pjesë në shqetësimet dhe në
shpresat e këtyre kohëve të pashoqe në të cilat jetojmë: kohë pritjeje dhe
sigurie. Nuk është fjala veçse për një çast, por - e di, ama, - për një nga më
të bukurit e historisë, sepse Zoti ndodhet mes nesh dhe ende s’e ka bërë të
njohur praninë e Vet. Ky çast do të kalojë dhe nuk do të na mbetet tjetër gjë
veç sigurisë 28 . Ndoshta është çasti që na fryn në flegra mundësinë për të
mos pritur një botë tjetër me shpërfilljen me të cilën të vdekurit pranojnë
ngushëllimet.
27 Po aty, f. 60-61.
28 Idem, f. 91.
25